رابطه آموزه هاي ديني والدين و رشد اخلاقي كودكان دبستاني

اين پژوهش با هدف تبيين آموزه هاي ديني والدين در رشد اخلاقي كودكان دبستاني صورت گرفت. روش پژوهش توصيفي ـ مقطعي از نوع همبستگي بود. بر اين اساس از ميان تمام دانشآموزان دبستاني شهر تهران در سال تحصيلي 94 ـ 93 نمونه اي به حجم 60 نفر (30 نفر دختر و 30 نفر پسر) با روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه سنجش دينداري خداياري فرد، آزمون رشد اخلاقي كلبرگ و پرسشنامه محقق ساخته تربيت ديني استفاده شد. يافته هاي پژوهش از طريق آزمونهاي همبستگي و خي دو (مجذور كا) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و نشان داد كه بين دينداري والدين و رشد اخلاقي كودكان رابطه معناداري وجود دارد 0/497 =r و مراحل رشد اخلاقي كودكان 7 تا 12 سال با الگوي كلبرگ مطابقت دارد به گونه اي كه به موازات بالا رفتن سن، سطح استدلال اخلاقي آنان نيز رشد مي يابد و بين تربيت ديني والدين و رشد اخلاقي كودكان دبستاني رابطه معنادار وجود دارد 27/9= x2 . هم چنين يافته ها نشان داد كه تفاوت آماري معنادار در نيرومندي همبستگي بين دينداري والدين و رشد اخلاقي دانش آموزان براي دختران و پسران وجود دارد 0/001 >p. با توجه به يافته هاي پژوهش ميتوان اين گونه نتيجه گرفت كه بين دينداري والدين و رشد اخلاقي كودكان رابطه مثبت و معناداري وجود دارد اما اين رابطه بر اساس متغير جنسيت متفاوت است و يكي از دلايل عمده اعمال تربيتي متفاوت والدين بر اساس فرهنگ جامعه است