تأثير تمرينات عملكردي بر تعداد واحدهاي حركتي مرحلۀ افزايش و كاهش شتاب دسترسي به اشيا با اشكال و اندازه‌هاي متفاوت در كودك شش سال با سندرم‌ داون

The Effect of Functional Training on the Number of Movement Units of Reaching to Objects with Different Shapes and Sizes in a 6-year-old Girl with Down Syndrome

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تمرینات عملكردی بر تعداد واحدهای حركتی مرحلۀ افزایش و كاهش شتاب دسترسی به اشیا (با اشكال ‌استوانه، مكعب و منشور) و اندازه‌های متفاوت (كوچك، متوسط و بزرگ) در كودك مبتلا به سندرم داون شش ساله بود. این پژوهش، آزمایشی با طرح تك‌آزمودنی است و جهت انجام آن، یك شركت‌كنندۀ مبتلا به سندرم داون كه اختلال جسمانی و حركتی شدیدی نداشت از كانون سندرم داون معرفی گردید (‌مؤنث و شش ساله). جهت انجام پژوهش، پیش‌آزمون و پس‌آزمون دسترسی به اشیا با اشكال و انداز‌های متفاوت با استفاده از دستگاه تحلیل حركتی انجام گرفت و آزمودنی به‌مدت 24 جلسۀ 60 دقیقه‌ای (پنج جلسه در هفته)، تحت تمرینات عملكردی قرار گرفت. هر جلسه تمرین شامل سه بخش 15 دقیقه‌ای بود كه بین آن‌‌ها پنج دقیقه استراحت در نظر گرفته شده بود. یافته‌ها نشان می‌دهد كه میانگین تعداد واحدهای حركتی مرحلۀ افزایش شتاب دسترسی به شی استوانه با اندازۀ متوسط، كمتر از اشكال دیگر (N=7.50) و اندازۀ اثر، بیشتر از اشكال با اندازه‌های دیگر بود (E=0.91). میانگین تعداد واحدهای حركتی مرحلۀ كاهش شتاب دسترسی به شی استوانه با اندازۀ متوسط نیز كمتر از اشكال دیگر (N=5.83) و اندازۀ اثر، بیشتر از اشكال با اندازه‌های دیگر بود (E=0.93). میانگین تعداد واحدهای حركتی در پس‌آزمون نشان می‌دهد كه آزمودنی اجرای بهتری نسبت به پیش‌آزمون داشته است. همچنین، یافته‌ها ‌بیانگر آن است كه 24 جلسه تمرینات عملكردی باعث كاهش تعداد واحدهای حركتی مرحلۀ افزایش و كاهش شتاب در الگوی دسترسی می‌شود. بدین‌ترتیب، پژوهش حاضر از یافته‌های گذشته كه مبتنی بر تمرینات تكلیف‌‌محور با رعایت اصل اختصاصی‌بودن تمرین بوده‌اند، حمایت می‌كند.

The purpose of the present study was to determine the effect of functional training on the number of movement units of acceleration and deceleration phase of reaching to objects with different shapes (cylinder, cube, pyramid) and sizes (small, medium, large) in a 6-year-old girl with Down Syndrome.The present study is an experimental study following a single participant design.One subject with Down syndrome, who was not suffering from any severe physical or motor disorder, was introduced by the Down Syndrome Association (Gender: female; Age: 6 years old) to participate in the study.The pretest and posttest results of reaching to objects with different shapes and sizes were recorded using motion analysis device. The subject participated in 24 sessions of functional training program, each lasting about 60 minutes (5 days a week). Each session of training consisted of three intervals of 15 minutes interspersed with 5-minute breaks. The mean number of movement units of acceleration phase to reaching the medium cylinder was lower than the others (N = 7.50) and the effect size was higher than the others (E = 0.91). The mean number of movement units of deceleration phase to reaching the medium cylinder was lower than the others (N = 5.83) and the effect size was higher than the others (E = 0.93). The mean number of movement units in posttest showed that the subject had better performance than pretest. The results revealed that the functional training had decreased the number of movement units of acceleration and deceleration phases. These findings support previous findings that task-oriented training with respect to the principle of specificity of training promotes movement patterns in individuals with Down Syndrome.