مدرنيسم هنري و نقش تربيتي آن

مدرنيسم هنري و نقش تربيتي آن

امروزه يكي از عمده‌ترين گرايش‌هاي هنري در ايران و جهان، گرايش به هنر مدرن يا مدرنيسم هنري است. لذا نظر به گسترده بودن حضور هنر مدرن در فضاي فرهنگي امروز ايران نياز است كه نقش تربيتي هنر مدرن از منظري اسلامي مورد ارزيابي قرار گيرد. در اين پژوهش براي تبيين نقش تربيتي هنر مدرن و مدرنيسم هنري، با روشي توصيفي تحليلي، پيش از هر چيز به بررسي نسبت مدرنيسم هنري با تفكر مدرن و مدرنيته در معناي فلسفي آن پرداخته شده است. با انجام اين مهم، روشن مي‌شود كه به رغم ادعاي متمايلين به مدرنيسم، هنر مدرن تقابل بنياديني با تفكر مدرن ندارد و تنها شورش و عصياني بوده است در برابر عقلانيت جزئي‌نگر مدرن. بنابراين سوبژكتيويته نفساني و انانيت استعلاطلب، كه در مدرنيته محور اساسي تفكر و عمل است، مبناي اصلي ايجاد اثر در هنر مدرن نيز گشته است. با نگرش به آثار هنر مدرن و افكار هنرمندان و ناقدين مدرنيست، چهار ويژگي : "نفساني بودن و استعلاطلبي"، "بي‌قاعده بودن"، "پوچ‌گرايي و نيستي‌انگاري" و "عدم برقراري ارتباط با توده مردم" را از وجوه بارز هنر مدرن دانسته‌ايم. در بخش ديگر اين مقاله با مراجعه به منابع اسلامي همچون نهج البلاغه اجمالاْ نشان داده‌ايم كه هدف غايي تربيت هنري در اسلام همانا "درك جمال الهي و رسيدن به كمال" است. و نهايتاْ نتيجه گرفته‌ايم كه همه چهار ويژگي يادشده با هدف غايي تربيت هنري اسلام در تضاد هستند.