تطور مفهوم ايجابيت در فلسفه سياسي هگل جوان

Diversion in the Concept "Positivity" in Hegelʹʹs

در اين مقاله مفهوم «ايجابيت» Positivity)) و سير تحول آن نزد هگل طي دوره‌هاي ابتدايي فعاليت نظري‌اش (دوره موسوم به دوره برن 96-1793 و دوره موسوم به دوره فرانكفورت 1800-1797) مورد بررسي قرار گرفته است. تحول مفهوم «ايجابيت» به مثابه حاكميت نظامي ناقض آزادي اصيل، متضمن گذار هگل از ادبيات صرفاً مذهبي در دوره برن به ادبياتي مشخصاً سياسي در دوره فرانكفورت است. در همين راستا، هگل در دوره فرانكفورت در مقايسه با دوره برن، پيش‌زمينه اجتماعي وسيع‌تر و شامل عناصر اقتصادي و سياسي بيش‌تري را مورد توجه قرار مي‌دهد.اين مقاله درصدد است كه با اتكا بر متن نوشته‌هاي هگل، ضمن تبيين مفهوم ايجابيت در هر دو دوره نشان دهد كه در نهايت هگل موفق نشده است كه طريقي براي رفع ايجابيت در دوره‌هاي مزبور ارايه دهد

In this essay the concept "positivity" and its diversion in Hegelʹs early thought (the Berne Era 1793-96 and the Frankfurt Era 1797-1800) are studied. Diversion of the concept "positivity" as the dominance of a system contradicting genuine freedom, necessitates Hegelʹs passage from the pure religious literature of Berne Era to the specifically political literature of Frankfurt Era. Accordingly, in comparison to the Berne Era, in the Frankfurt Era Hegel pays attention to a vaster social context which includes much more politico-economical elements. This essay is to explain the concept "positivity" according to Hegelʹs texts belonging to both eras and to show that Hegel could not find a way to eliminate "positivity" in both eras.