پيشگذارده و تناقض: تعريفِ پيشگذارده در آثار منطقي ارسطو

The Definition of Proposition in Aristotleʹʹs Logical Works

ارسطو در آثار منطقي خود، علاوه بر گزاره، مفهوم پيشگذارده را مطرح مي‌كند و در تحليلات اولي آن را بر اساس ايجاب و سلب تعريف مي‌كند. دو مساله مهم درباره پيشگذارده از ديدگاه ارسطو مطرح است: تفسيرِ تعريفِ آن و رابطه آن با گزاره. در اين مقاله ابتدا سه تفسيرِ، از جمله تفسيرِ اسكندر افروديسي و تفسير كلاسيك، در اين زمينه تقرير و نقد مي‌شود. و از آنجا كه ارسطو به رابطه تناقض با پيشگذارده اشاره مي‌كند، ابتدا تعريفِ تناقض از ديدگاه ارسطو بررسي مي‌شود و سپس رابطه تناقض و پيشگذارده مورد بررسي قرار مي‌گيرد. سرانجام تفسير پيشنهادي از پيشگذارده مطرح مي‌شود: پيشگذارده گزاره‌اي است كه رابطه آن با تناقض مورد توجه قرار گرفته است و توجه به اين رابطه‌ به معناي پذيرش قاعده تناقض است كه بنياد هر گونه استنتاجي است. معناي لغوي پيشگذارده هم با اين تفسير سازگار است: پيشگذارده پيش گذاشتن يكي از دو طرف تناقض است. و از اين رو پيشگذارده جدلي دو صورت دارد: پرسش از مخاطب و فرض در استنتاج جدلي.

Aristotle in his logical works, in addition to the statement, introduces the concept of proposition and defines it based on affirmation and negation in Prior Analytics. There are two issues about Aristotleʹs view of preposition, i.e., the interpretation of its definition, and its relation to the statement. In this article, first, three interpretations of preposition, including Alexander of Aphrodisiasʹ and classical ones, are discussed and criticized. And because Aristotle points to the relation between contradiction and proposition, first, the definition of contradiction from Aristotleʹs point of view and, then, its relation to proposition are discussed. Finally, my interpretation of proposition is explained: proposition is a statement which its relation with contradiction is considered and the attention to this relation leads to the acceptation of the rule of contradiction which is the foundation of each deduction. The linguistics meaning of proposition is compatible with this interpretation: proposition is to propose one side of contradiction, and because of this, the dialectical proposition has two forms: question form the answerer and its replay as a premise in dialectical deduction