بررسي چگونگي و چرايي نگاه متفاوت شاعران سبك اصفهاني به عناصر اسطوره‌اي

The Indian Style Poets and Their Different View to Myth

اسطوره درتمام ادوار وسبك‌های شعر فارسی، براساس نطام فكری و اندیشگی هردوره، جلوه‌گاهِ جهان‌بینی مردمان آن عصربوده است و با اشكال وكاركردهای متفاوت ی در شعروارد شده است. درقرن دهم هجری،باروی كارآمدن دولت صفوی،تحولی اساسی در جامعه ایران وبه تبع آن در تمام حوزه‌های فكری وهنری آن رویداد. در این دوره،سبكی درشعرفارسی شكل گرفت كه باسبك‌های قبل از آن دارای تمایزاتی آشكار بودوشعرفارسی چه از لحاظ صوری و چه معنایی دگرگون شد. یكی ازعناصری كه بیشترین دگرگونی در آن حاصل شد،نحوه به كارگرفته شدن اسطوره‌ها در شعر شاعران این عصر است؛كه با دوره‌های پیشین تمایز آشكار دارد.در توضیح این امربایدگفت،كه شاعران سبك هندی اسطوره‌هایی چون خضر،آب حیات و مسیح را ـكه بیشترین بسامد را در اشعار عرفانی دارند ـ با نگاهی غیرقدسی به كار برده‌اند. امری كه دلیل اصلی آنرا باید توجه شاعرعصرصفوی به زمین و واقعیات این جهانی و به تعبیری زمینی شدن شعر این دوره دانست.

Myths express the beliefs and values of a people. In the passage of time, they have been manifested in the poems of Iranian people and Persian poem styles. In 10th A.H. century and after establishment of the Safavid dynasty a basic change in Iranian society and all of its art and thought schools took place. In this period, a poetic style, called Indian style, was formed in Persian literature that was entirely different from its older styles and changed the Persian poetry formally and semantically. The method of using of myths by poets is one of these changes. Indian style poets refer to myths as unsacred concepts, myths like Khidr, Water of Life and Christ that have the most frequency in Persian mystical poems. The Indian style poets of the Safavid age pay attention to the earthly world and this-worldly facts. The poems of this age are transformed to this-worldly ones.