بررسي روند آينده سياست خارجي فرانسه در نظام جهاني

پس از گذشت سال‌ها جذابيت‌هاي اقتصادي خاورميانه براي فرانسه، اين كشور را بر آن داشت تا به بهبود موقعيت خود در منطقه بپردازد و امروزه به نقطه‌اي در جهان عرب رسيد كه ردپاي ديپلماتيك او برتر از بريتانيا و در مواردي حتي قابل‌ مقايسه با آمريكا است. يكي از دلايل قابل‌توجه بازگشت فرانسه آن است كه نقاط ضعف گذشته فرانسه به‌طور ناگهاني نقاط قوت اين كشور شد. امتناع فرانسه براي پيوستن به آمريكا در حمله به عراق در سال 2003، نه‌تنها به‌خودي‌خود به معناي استقلال اين كشور در ديپلماسي خاورميانه بود، بلكه فرانسه مانند آمريكا و بريتانيا گرفتار خستگي نظامي نشد؛ بنابراين هنگامي‌كه نيكولا ساركوزي تقاضاي حمله نظامي به ليبي را كرد؛ اعتبار وي به‌مراتب بيشتر از ديويد كامرون نخست‌وزير بريتانيا بود و رهبران فرانسوي براي فروش تسليحات به دولت‌ها نگران قوانين حقوق بشري نبودند اين حضور دوباره فرانسه تحت تاثير سه عامل اقتصادي، نظامي و امنيتي و عوامل وابسته به آن‌ها براي هر يك از كشورهاي خاورميانه قابل دسته‌بندي است كه به‌تفصيل به توضيح درباره هريك از آن‌ها خواهيم پرداخت. همچنين حضور مجدد فرانسه در منطقه خاورميانه و تلاش براي دست‌يابي به جايگاهي تثبيت شده در اين منطقه خود معلول پديده‌اي بزرگ‌تر و همان نظمِ در حالِ گذار روابط بين‌الملل است. در اين مقاله كوشيده شده است تا با توجه به روندهاي سياست خارجي فرانسه، آينده‌اي محتمل براي جهت‌گيري‌هاي آتي اين كشور نيز ترسيم گردد.