دلال و ادب مواجهه با آن در لسان ادعيه اهل بيت عليهم السلام

Dalal and its Rituals in the Prayers of the Holy Household of Prophet (peace be upon them)

دلال به معناي ناز و عشوه در كنار اظهار نياز و در خواست حاجت، دو روي يك سكه در لسان ادعيه اهل بيت عليهم السلام به كار گرفته شده اند. دلال گاهي به صورت نديدن خود يا كم مطرح كردن خود و كارهاي خود بيان مي شود؛ گاهي با زبان گله و شكايت؛ گاهي با درد دل كردن و گاهي به صورت اظهار مخالفت با محبوب نمود پيدا مي كند. هدف نوشتار، تبيين ادب اظهار و بيان اين گونه تعابير در پيشگاه ربوبي است. ريشه و بنيان دلال را مي توان در عشق بازي با خداوند و ناز كردن به منظور جلب توجه بيشتر در بارگاه ربوبي جست وجو كرد. ازاين روي، كسي كه به اين مقام قرب دست پيدا كرده است اجازه دارد با اين ادبيات با محبوب خود سخن گويد. ادب در پيشگاه ربوبي اقتضا دارد كسي كه به مقام قرب ره نيافته است، حريم ها را نگه دارد و كلام دلال گونه پيشوايان دين را از زبان آنان و به نيت ايشان به زبان جاري كند.

In the prayers of Ahl al-Bayt (as), like a coin with two sides, the word Delal (amorous glance) has been used with the meanings of coquetry and coyness besides stating ones needs and wishes. Dalal is manifested in different ways: ignoring or underestimating oneself or one’s actions; complaints or expressing displeasure and, expressing disagreement with the Beloved. This paper seeks to explain the ritual of expressing such meanings to the Divine Presence. Dalal has its origins in lovemaking with God and being coy in order to attract more the attention of the Divine Presence. Therefore, one who has reached this station of proximity is allowed to speak with his beloved using such diction. However, politeness towards the Divine Presence dictates that someone who has not reached the station of proximity must not violate the sacred territory and has to use the Dalal-like words of the Imams only from their tongue and say them on their behalf.