نشانه‌شناسي مكان در تئاتر معاصر ايران با تأكيد بر اجراي سيندرلا

پژوهش حاضر به بررسي مكان در قالب لايه‌اي رمزگاني در تقابل و همبستگي با ساير نظام‌هاي رمزگاني و همچنين لايه‌هاي متني در اجراهاي تئاتري مي‌پردازد و با هدف شناخت روابط متقابل ميان مكان، زمان، شخصيت، موقعيت و كنش در متن دراماتيك يا صحنه و شناخت نقش رمزگان مكان در خلق و حركت در جهان‌هاي ممكن نمايشي، نمايش «سيندرلا» به نويسندگي و كارگرداني جلال تهراني را مورد بررسي قرار مي‌دهد. علاوه بر شناسايي شبكه‌ي گسترده‌ي عوامل دخيل در رمزگان مكان و تأثيرهاي متقابل لايه‌هاي ديگر بر مكان، تأثير و جايگاه مكان به مثابه يك نظام نشانه‌اي ساختمند كه به سطوح گوناگوني از دلالت وارد شده، مورد بررسي قرار گرفته است. مكان با سطوح گوناگون نشانه‌اي ادغام و به هم‌كنشي با دنيا و ديگران منجر مي‌شود. نظام نشانه‌اي مكان با نظام‌هاي نشانه‌اي ديگر در تعامل قرار مي‌گيرد. به اين ترتيب شاهد همبستگي معناداري ميان مكان و ساير نظام‌هاي نشانه‌اي در اجراي تئاتري هستيم. نشانه‌شناسي لايه‌اي را به عنوان چارچوب نظري برگزيديم و با توصيف نشانه‌شناسي مكان، با هدف اثبات فرضيه‌هاي پژوهش، به بررسي كاركردهاي نشانه‌اي لايه‌ي مكان در تقابل با ساير عناصر و نظام‌هاي درام، در اجرا پرداختيم. نگارندگان از روش توصيفي تحليلي، تكنيك كتابخانه‌اي، فيلم‌اجرا و همچنين از چارچوب نظري معاصر درباره‌ي نشانه‌شناسي لايه‌اي بهره گرفته‌اند.