تاريخ اجتماعي شيعيان در نيمه اول قرن هفتم هجري

The Social History of the Shiʹʹite in the First Half of the Seventh Century (After Hijrah)

تحقيق حاضر درباره تاريخ اجتماعي اقوام و جوامع گذشته، رويكردي جديد در تاريخ نگاري است كه برخلاف سبك سنتي تاريخ نگاري، عهده دار كشف لايه هاي پنهان، بررسي سبك زندگي، ارتباطات و نوع تفكر انسان هاي پيشين است. بنابراين، فهم زندگي اجتماعي مردم مبتني به بررسي تحولات سياسي و اجتماعي آن دوره است. ازاين رو، با توجه به تحولات تاريخي قرن هفتم، اين پژوهش با روش تحليلي ـ توصيفي به وضعيت اجتماعي و سبك زندگي عوامل موثر و مولفه هاي تاريخ اجتماعي شيعيان ايران و عراق در نيمه اول قرن هفتم هجري مي پردازد. در اين دوره، در پي اتفاقات و تحولات سياسي و اجتماعي، زندگي اجتماعي شيعيان تحت تاثير اين شرايط قرار گرفته و شيعيان براي استمرار حيات اجتماعي خود از نهادهاي اجتماعي همچون نقابت، مرجعيت و آموزش و پرورش بهره بردند.

The present study deals with the social history of peoples and communities in the past. It is a new approach to historiography that, unlike the traditional style in historiography, explores the hidden layers, lifestyle, relationships and way of thinking of people in the past. Therefore, understanding peopleʹs social life requires the study of the political and social developments of that period. Given the historical developments of the seventh century, this paper investigated the social status, lifestyle, important factors and components of the social history of the Shiite in Iran and Iraq in the first half of the seventh century Hegira. In that period, in the wake of sociopolitical events and developments, the social life of the Shiites was affected by these conditions and they used social institutions such as guardianship, authority and education in order to continue their social life.