تاثير حاد يك جلسه موسيقي درماني با ساختارهاي ريتميك مختلف بر پارامترهاي گام برداري افراد مبتلا به MS

زمينه و هدف: هدف تحقيق حاضر بررسي تاثير حاد يك جلسه موسيقي درماني با ساختارهاي ريتميك مختلف بر پارامترهاي گام برداري زنان مبتلا به MS بود. روش بررسي: 15 آزمودني زن مبتلا به بيماري MS براي شركت در اين تحقيق انتخاب شدند. براي جلسه تمريني حين راه رفتن از ساختارهاي ريتميك 4/2، 4/4 و 8/6 استفاده شد و گام­ برداري آزمودني ­ها بوسيله سيستم سه بعدي آناليز حركت با 6 دوربين ثبت شد. تجزيه و تحليل آماري داده ها به وسيله نرم ­افزار SPSS v22 و با استفاده از آزمون تي­ همبسته و آناليز مكرر واريانس در سطح معني ­داري 05/0 انجام گرفت. يافته ­ها: نتايج آزمون تي همبسته نشان داد كه يك جلسه موسيقي درماني با ساختارهاي ريتميك بر پارامترهاي گام برداري افراد مبتلا به MS به طور كلي تاثير معني داري نداشته است (تنها تفاوت­ هاي معني دار مربوط به ميزان 4/2 و پارامتر مدت زمان سوينگ (009/0=P)، ميزان 4/4 و پارامترهاي مدت زمان يك گام (030/0=P)، عرض گام (032/0=P) و سرعت گام­برداري (005/0=P) و ميزان 8/6 و پارامتر مدت زمان سوينگ (012/0=P)بود). نتايج آزمون مكرر واريانس نيز نشان داد كه عليرغم تاثير مثبت بيشتر دو ميزان 4/2 و 4/4 بر پارامترهاي گام ­برداري نسبت به ميزان 8/6، اما بين ساختارهاي ريتميك 4/2، 4/4 و 8/6 تفاوت معني داري وجود ندارد. نتيجه ­گيري: نتايج نشان­ دهنده تاثير مثبت يك جلسه موسيقي درماني با ميزان­ هاي مختلف بر پارامترهاي گام ­برداري افراد مبتلا به MS بود. همچنين با توجه به كمترين تاثير مثبت هنگام راه رفتن با ساختار ريتميك 8/6 نسبت به دو ميزان ديگر، به نظر مي ­رسد افراد مبتلا به MS بيشترين تطابق پذيري را با توجه به ساده­ تر بودن ساختار ريتميك 4/2 و 4/4 با اين ميزان­ ها دارند.