نقش ميانجي گري خودكار آمدي در رابطه بين حمايت اجتماعي و مشاركت در فعاليت بدني دانشجويان

هدف از اين تحقيق، بررسي نقش ميانجي گري خودكارآمدي در رابطه بين حمايت اجتماعي و مشاركت در فعاليت بدني دانشجويان بود. روش تحقيق از نوع همبستگي بود كه به صورت ميداني اجرا شد. جامعه آماري اين تحقيق را دانشجويان دانشگاه علوم و تحقيقات تهران تشكيل دادند. نمونه آماري تحقيق تعداد 349 نفر بودند كه در شش ماه گذشته حداقل يك روز در هفته به فعاليت-هاي بدني پرداخته بود و به صورت طبقه اي در دسترس انتخاب شدند. جمع آوري داده ها از طريق پرسشنامه هاي اطلاعات فردي، مشاركت در فعاليت هاي بدني(محقق ساخته) ، حمايت اجتماعي(ساليس و همكاران، 1987) و خودكارآمدي(شرر و همكاران، 1982) انجام شد. نتايج نشان داد رابطه مثبت و معناداري بين حمايت اجتماعي و خودكارآمدي با مشاركت در فعاليت بدني وجود داشت(73/0=r، 65/0=r، 01/0≥P). همچنين الگوي پژوهش از برازش لازم برخوردار بود و خودكارآمدي نقش ميانجي گري در رابطه بين حمايت اجتماعي با مشاركت در فعاليت بدني ايفا كرد. با توجه به اين كه متغيرهاي تحقيق عواملي بودند كه قادر به افزايش مشاركت در فعاليت بدني دانشجويان بودند توصيه مي شود كه مديران و مسئولين ورزشي دانشگاه، تدابير و اقدامات لازم به منظور افزايش حمايت اجتماعي و خودكارآمدي دانشجويان را به عمل آورند كه در نهايت منجر به افزايش مشاركت آنها در فعاليت بدني گردد.