بررسي ارتباط بين شدت بي‌ثباتي خودگزارشي با تعادل و سطح سلامت در افراد با بي‌ثباتي عملكردي مچ پا

مقدمه و هدف: بي‌ثباتي مزمن عملكردي مچ پا كه با حس بي‌ثباتي و تكرار پيچ‌خوردگي مشخص مي‌شود، با اختلال تعادل و محدوديت در فعاليت‌هاي روزمره و ورزشي افراد، سطح سلامت آن‌ها را دستخوش تغيير مي‌كند. اطلاعات كمي در مورد رابطه بين احساس بي‌ثباتي گزارش‌شده توسط افراد، كه شكايت اصلي بيماران است، با وضعيت تعادل و سطح سلامت آن‌ها موجود مي‌باشد. مواد و روش‌ها: 23 فرد مبتلا به بي‌ثباتي مزمن يك‌طرفه مچ پا (63/4±31/29 سال) و 23 فرد سالم (21/5±52/30 سال) در اين مطالعه شركت كردند. جهت سنجش تعادل از مجموعه آزمون‌هاي Balance Error Scoring System (BESS) استفاده شد. همچنين افراد دو پرسشنامه SF-36 و شاخص بي‌ثباتي مچ پا را تكميل نمودند. براي مقايسه بين گروه‌ها از آزمون تي مستقل و من ويتني و براي ارتباط‌سنجي بين متغيرها از آزمون همبستگي اسپيرمن استفاده شد. نتايج: نمره BESS در گروه افراد با بي‌ثباتي عملكردي مچ پا به‌طور معني‌داري بيشتر از گروه كنترل بود (P < 0.05). آزمون همبستگي اسپيرمن نشان داد كه رابطه معني‌دار بين شاخص بي‌ثباتي مچ پا با تمام بخش‌هاي پرسشنامه SF-36 به‌جز انرژي/خستگي و عملكرد اجتماعي وجود دارد (r= 0.43 to 0.85, P > 0.05). هيچ رابطه معني‌داري بين آزمون‌هاي تعادلي با شاخص بي‌ثباتي مچ پا يافت نشد. نتيجه‌گيري: ارتباط قوي شاخص بي‌ثباتي با بخش جسماني پرسشنامه SF-36نشان مي‌دهد ميزان بي‌ثباتي كه توسط بيمار گزارش مي‌شود، تاثير جدي بر سلامت جسماني او مي‌گذارد. اما گزارش بيمار با نتايج آزمون‌هاي تعادلي ارتباط معني‌دار ندارد.

Background and Objective: Functional ankle instability (FAI), characterized by feeling of “giving way” and recurrent episodes of ankle sprain, is the most prevalent problem following ankle sprain which causes balance deficits and limitations in activity and sport and can affect health status. Little is known about correlation between self-reported instability-as chief complaint of individuals- with balance and health status in individuals with FAI. Materials and Methods: 23 subjects with unilateral FAI and 23 healthy people were participated in this study. Ankle Instability Index and SF-36 questionnaire were completed by participants; otherwise balance error scoring system (BESS) was used to measure static balance. To compare balance and health status between groups, independent sample and Mann-Whitney tests were used and Spearman correlation coefficient was used to determine correlation between main variables. Results: BESS scores in FAI group was significantly more than the control group (P < 0.05). The Spearman’s correlation analysis revealed significant correlations between the ankle Instability Index with all of SF-36 subscales except for energy/fatigue and social function(r= 0.43 to 0.85, P > 0.05). There was no significant correlation, however, between balance tests scores with the Instability Index. Conclusion: High correlation of ankle instability with physical part of SF-36 revealed that self-reported instability affect physical health but there is not any correlation between self-reported instability with balance tests.