بررسي نقش احساس امنيت در توسعه گردشگري نواحي مرزي (مطالعه موردي: شهر مرزي چابهار)

رابطه گردشگري و امنيت را مي توان رابطه اي دوسويه در نظر گرفت؛ از يك سو امنيت به توسعهء گردشگري كمك نموده و از سوي ديگر، حضور گردشگران در هر منطقه، افزايش امنيت در آن منطقه را به ارمغان مي آورد. هم چنين افزايش شمار گردشگران، موجب رونق گرفتن كسب و كار و افزايش درآمد شركت ها و موسساتي مي شود كه در اين عرصه فعاليت مي كنند. هدف پژوهش حاضر، شناخت ميزان احساس امنيت و تعاملات مرزنشينان با گردشگران است. اين مقاله از نظر هدف كاربردي و از لحاظ روش توصيفي- تحليلي است كه به صورت پيمايشي انجام شده است. جامعه آماري اين تحقيق شامل تمامي گردشگراني است كه در سال 1393 با انگيزه ها و مقاصد مختلف (تفريحي، علمي، ورزشي، زيارتي و ...) وارد شهر مرزي چابهار شده اند؛ حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران 209 نفر تعيين شده و شيوه نمونه گيري به صورت تصادفي بوده است. براي جمع آوري داده ها از ابزار پرسشنامه استفاده شد. تجزيه و تحليل آماري نشان مي دهد؛ در مجموع ميزان احساس امنيت گردشگران متوسط رو به بالاست، همچنين نتايج حاصل از آزمون خي دو نشان داد؛ ميزان احساس امنيت از سفر به اين مناطق در بين سنين مختلف متفاوت است؛ در حالي كه اين ميزان در بين زنان و مردان تفاوت معني داري مشاهده نشد. نتايج پژوهش نشان مي دهد؛ بين احساس امنيت و گردشگري رابطه مستقيمي وجود دارد. به عبارتي ضريب رگرسيون احساس امنيت، حاكي از آن است كه به ازاي يك واحد افزايش در احساس امنيت، 579/0 واحد در تمايل به سفر مجدد گردشگران به نواحي مرزي افزايش وجود دارد.