مقايسه ويژگي هاي جمعيتي مناطق مرزي و غيرمرزي و تبعات امنيتي آن

اين مقاله به مقايسه ويژگي هاي جمعيت شناختي مناطق مرزي با مناطق غيرمرزي مي پردازد. شاخص هاي جمعيت شناسي چون رشد و تراكم جمعيت، الگوهاي مهاجرتي، تركيب جمعيتي مناطق مرزي طي دوره 1390- 1365 مورد تحليل جمعيت شناختي قرار گرفته و به منظور شناسايي مسائل و چالش هاي امنيتي ناشي از اين تغييرات جمعيتي با مناطق غيرمرزي مقايسه شده است. روش تحقيق تحليل ثانويه داده هاي سرشماري است و از اطلاعات و داده هاي سرشماري كشور طي دوره 1390- 1365 استفاده شده است. نتايج نشان مي دهد؛ به طور كلي جمعيت در محيط ملي ايران، پيرامون گريز (مرزگريز) و تمركزگراست، اين همان مساله اي است كه از نظر جمعيت شناسي سياسي زمينه ساز مسائل و چالش هاي امنيتي در بلندمدت مي شود. پيرامون گريزي جمعيت در ايران موجب شده است كه تراكم نسبي جمعيتي در برخي از مناطق مرزي به شدت كاهش يابد و اين مناطق با مساله كم جمعيتي مواجه شوند. كمي جمعيت در مناطق مرزي نه تنها امنيت مرزها را كاهش مي دهد، بلكه قدرت بازدارندگي نظامي در برخي از مرزهاي كشور را به شدت كاهش خواهد داد. از سويي، مركزگرايي جمعيتي در ايران باعث شده كارائي كنترل جرائم و ناهنجاري هاي شهري به ويژه در كلان شهرها كاهش يابد، هم چنين بيش تراكمي جمعيت در شهرها ميزان خطر و شدت آسيب پذيري جمعيتي در مقابل تهاجمات هوايي احتمالي خارجي را زياد مي نمايد. با امعان نظر در يافته هاي تحقيق، براي ارتقاء امنيت ملي و مرزي به طور مشخص پيشنهاد مي شود؛ سياست هاي بازتوزيع جمعيت به منظور بهينه سازي تراكم و تركيب جمعيت در مناطق مرزي صورت گيرد، اين سياست ها مستلزم سياست هاي پيش ران از جمله سياست تمركززدايي صنعتي، آموزشي و شغلي است.