جايگاه آموزش محيط زيست در سند چشم انداز 1404 و قانون اساسي ايران

آموزش محيط زيست، يكي از راه حل هاي اساسي براي مقابله با بحران هاي محيط زيستي ناشي از فعاليت انسان است. هدف آموزش محيط زيست اين است كه درك و فهم شهروندان را درباره محيط زيست افزايش داده و در ايشان رفتاري را تقويت كند كه لازمه بقا و بهبود كيفيت محيط زيست است. در اين مقاله سند چشم انداز و قانون اساسي از بعد آموزش محيط زيست و با روش توصيفي تحليلي بررسي مي شود. تحليل محتواي سند چشم انداز و قانون اساسي حاكي از آن است كه ظرفيت هاي فراوان براي توسعه آموزش هاي محيط زيستي در اين اسناد بالادستي وجود دارد. مهم ترين ابعاد محيط زيستي مندرج در سند چشم انداز 1404عبارت است از: بهره مند از محيط زيست مطلوب، بهره مند از امنيت اجتماعي، برخوردار از دانش پيشرفته، امن، برخوردار از سلامت، رفاه، امنيت غذايي، به دور از فقر، الهام بخش، بهره مند از توسعه كارامد، جامعه اخلاقي داراي تعامل سازنده و موثر با جهان. در اين پژوهش ارتباط اين ابعاد با آموزش هاي محيط زيستي تحليل و توص‍‍يف مي شود. باوجود اينكه مهم ترين اصل قانون اساسي مرتبط با آموزش محيط زيست اصل 50 است، اما اص‍ول 3، 8، 43، 45، 51، 100، 104 و 147 نيز از اين بُعد قابل تفسير است. نتايج تحقيق مبين آ ن است كه آموزش محيط زيست از طريق افزايش آگاهي، بينش، نگرش، دانش، مهارت و تعهد، جلب مشاركت و ارائه الگوهاي عملي مي تواند زمينه ساز اجراي اين اصول و ابعاد مندرج در اسناد بالادستي شود. بنابراين آموزش هاي محيط زيستي براي رسيدن به برخي از ابعاد مندرج در سند 1404 و اجراي تعدادي از اصول قانون اساسي يك راهبرد اساسي محسوب مي شود.