سياست ديجيتال و تباهي سياسي در دولت هاي ضعيف: تجربه انقلاب هاي عربي

درحالي كه ديدگاه مسلط رابطه ضروري ميان گسترش دسترسي به رسانه هاي ديجيتال و بسط ظرفيت هاي استقرار و تثبيت دموكراسي قائل است، تجربه انقلاب هاي عربي، نتايجي خلاف اين ديدگاه خوش بينانه پيش روي ما قرار مي دهد. مقاله نشان مي دهد كه رسانه هاي ديجيتال در مراحل مختلف تحولات كشورهاي عربي، تاثيرات مختلفي برجاي گذاشته اند. در مرحله فروپاشي رژيم هاي اقتدارگرا، اين تاثير بسيار سريع و شديد بوده است؛ در مرحله شكل گيري نظم بديل دموكراتيك، اين تاثيرگذاري اندك بوده و در نهايت در مرحله آخر، از قابليت هاي اين شبكه ها به عنوان ابزاري در خدمت نفرت پراكني قومي و ديني و تشديد خشونت استفاده شده است. براساس الگوي «دولت هاي ضعيف- جوامع قوي» نشان داده ايم كه چگونه ضعف ساختاري دولت و وجود يك جامعه به شدت پراكنده، فاقد انسجام و «قوي» در خاورميانه بايد به عنوان كليد درك تاثيرگذاري سريع و شديد سياست ديجيتال در مرحله فروپاشي رژيم هاي اقتدارگراي عرب و بدل شدن اين ابزارها به عنصر تشديدكننده روند تباهي سياسي اين كشورها در مرحله انحطاط انقلاب هاي عربي لحاظ شود.