بررسي اثر سطوح مختلف آبياري بر شدت رقابت چند گونه اي و برخي شاخص هاي رشدي گونه هاي مزرعه ذرت (Zea mays L)

بدليل اهميت توان جذب آب گونه هاي گياهي، ميزان آب آبياري، كيفيت آب و خاك و نقش آنها در تعيين رقابت درون و بين گونه اي گياهان، آزمايشي در سال زراعي 1388 در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد در قالب طرح پيمايشي با چهار سطح آب آبياري (610،730، 880 و 1230 ميلي متر) و دو سطح كنترل علف هاي هرز (كنترل كامل علف هاي هرز و عدم كنترل علف هاي هرز) اجرا شد. در پنج مرحله از رشد ذرت، اوايل، اواسط، اواخر دوره بحراني كنترل علف هاي هرز، همزمان و دو هفته بعداز برداشت از ذرت و گونه هاي ناخواسته همجوار آن نمونه برداري شد. در هر نمونه، گونه ها جداسازي، شمارش و سطح برگ، وزن خشك برگ و ساقه ها جهت برآورد رقابت درون و بين گونه اي، كل ماده خشك توليد شده (TDM) و سرعت رشد (CGR) اندازه گيري شد. نتايج نشان داد كه ضرايب رقابت درون گونه اي و بين گونه اي ذرت و علف-هاي هرز داراي همبستگي بالايي با ميزان آب آبياري بودند. در تيمار عدم كنترل علف هاي هرز، در بيشترين ميزان آب آبياري، همواره تمام گونه-هاي پهن برگ داراي بيشترين مقدار توليد ماده خشك بودند و زمانيكه انواع گونه هاي علف هرز پهن برگ و باريك برگ با هم در رقابت بودند، ميزان سرعت رشد پهن برگها بسيار بيشتر از باريك برگ ها بود. با افزايش ميزان آبياري، ميزان ماده خشك توليدي ذرت متناسب با ميزان آب افزايش يافت. در تيمار عدم كنترل علف هاي هرز، ماده خشك توليدي ذرت نسبت به تيمار شاهد (كنترل كامل علف هاي هرز) 29% كاهش نشان داد و در بيشترين ميزان آب آبياري، همواره تمام گونه ها داراي بيشترين مقدار توليد ماده خشك بودند. سرعت رشد ذرت نيز در تيمار كمينه آبياري نسبت به ساير تيمارها، بيشترين مقدار (g.m-2.day-1 47/53) بود و در ميزان متوسط آب آبياري سرعت رشد ذرت (g.m-2.day-1 80/19) كم ترين مقدار بود.