بررسي رابطه بين مقاومت به علفكش و تحمل به يخزدگي در بيوتيپ هاي علف هرز يولاف وحشي (Avena ludoviciana )

به منظور ارزيابي واكنش هفت بيوتيپ يولاف وحشي مقاوم و دو توده حساس به علف كش هاي بازدارنده استيل كو آنزيم آ كربوكسيلاز ACCase( ( به تنش يخ زدگي آزمايشي در سال 1388 در دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي با سه تكرار انجام شد. در اين آزمايش بيوتيپ هاي يولاف وحشي در معرض هفت دماي يخ زدگي ) 3- ، 6- ، 9- ، 12 - ، -15 ، -18 و 21 - درجه سانتي گراد( قرار گرفتند. گياهان تا مرحله 4- 3 برگي در شرايط طبيعي در داخل گلدان رشد يافته و با سرما خو گرفتند و سپس براي اعمال دماهاي آزمايش به فريزر ترموگراديان منتقل شدند. درصد بقاء بيوتيپ هاي يولاف وحشي با شمارش تعداد بوته زنده در هر گلدان مورد ارزيابي قرار گرفت، سپس دماي كشنده براي 50 درصد بقاء ) LT50su ( و دماي 50 درصد تلفات وزن خشك RDMT50( ( بيوتيپ ها در پايان دوره بازيافت )سه هفته بعد از اعمال تيمار يخ زدگي( تع يين شد. نتايج حاصل از اين بررسي نشان داد كه اثرات دماي يخ زدگي و بيوتيپ بر درصد بقاء و LT50su در بيوتيپ هاي مورد بررسي كاملا معني دار ) P≤0.01 ( بود. كاهش دما به كمتر از -12 درجه سانتي گراد سبب مرگ كليه بيوتيپ هاي مورد بررسي شد. در بين بيوتيپ هاي مورد بررسي، بيوتيپ حساس مشهد بيشترين و بيوتيپ حساس خوزستان كمترين تحمل به سرما را از نظر ميزان LT50su و RDMT50 نشان دادند. اين آزمايش نشان داد كه مقاومت به علف كش در علف هاي هرز مي تواند منجر به تغيير ساير خصوصيات آنها از جمله تحمل به سرما شود، بطوريكه بر اساس نتايج حاصل از LT50su ، بيوتيپ هاي مقاوم به علف كش يولاف وحشي خوزستان در مقايسه با بيوتيپ هاي حساس خوزستان از نظر درصد بقاء اختلاف معني داري داشتند و بيوتيپ هاي مقاوم به علف كش نسبت به بيوتيپ هاي حساس خوزستان از درصد بقاء بيشتري برخوردار بودند كه نشانگر تحمل بيشتر اين بيوتيپ ها نسبت به تنش سرما بود.