بررسي و تحليل وجه تنزيه پيامبر (ص) از شعر در آيه 69 سوره يس

خداوند متعال در آيه 69 سوره يس با منزه خواندن پيامبر اكرم (ص) از «شعر» مي فرمايد: «وَ مَا عَلَمْنَاهُ الشِعْرَ وَ مَا يَنبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَا ذِكْرٌ وَ قُرْءَانٌ مُبِينٌ». اين امر كه چرا در اين آيه علاوه بر نفي تعليم «شعر» به پيامبر اكرم (ص)، حتي ساحت ايشان از شعر منزه دانسته شده، مساله اي است كه مفسران آراء متفاوتي را پيرامون آن ارائه كرده اند. اين پژوهش با تحليل واژه «شعر» در لغت و اصطلاح و همچنين با اشاره به باورهاي عرب عصر نزول نسبت به شعر، آراء مفسران پيرامون اين آيه را ارزيابي كرده و به اين نتيجه دست يافته كه نگرش خاص عرب عصر نزول به شعر و باور به نقش شياطين در الهام اشعار به شعراء، وجه منزه دانستن پيامبر (ص) و قرآن مجيد از شعر مي باشد، چرا كه نه شياطين لياقت وساطت نزول معارف قرآن كريم بر پيامبر اكرم (ص) را دارند و نه براي پيامبر اكرم شايسته است كه قرآن كريم را بسان «شعر» از شياطين دريافت كند.