انتظار و ظرفيت آن در اهل سنت

انتظار به عنوان يك باور فراگير، از سوي همه گروه هاي اسلامي از جمله اهل سنت پذيرفته شده است. در منابع و متون حديثي اهل سنت، درباره انتظار، روايات مختلفي نقل شده كه برخي از آن ها به صورت صريح به موضوع انتظار پرداخته اند و برخي ديگر، تلويحاً به آن اشاره كرده اند. تفاوت ميان تصريح الانتظار و تلويح الانتظار در روايات الانتظار، اين است كه اولي با رويكرد عام و دومي با رويكرد خاص، مقوله انتظار را تبيين و توجيه مي كنند؛ يعني در منابع حديثي اهل سنت، به انتظار عام با دلالت منطوقي و مطابقي، و به انتظار خاص با دلالت مفهومي و تضمني پرداخته شده است. از اين رو در منابع حديثي اهل سنت درباره تصريح الانتظار اولاً، رواياتي بسيار محدود نقل شده است و ثانياً، همين تعداد محدود نيز معطوف به انتظار عام اند، نه خاص. اما در منابع يادشده، درباره تلويح الانتظار اولاً، روايات فراواني مانند ممهدون للمهدي، رايات السود، ظهور مجددين، سيد خراساني و... نقل شده است و ثانياً، همه اين روايات با رويكرد انتظار خاص توجيه مي شوند، نه عام. برآيند اين تحقيق با پياده سازي چند هدف، تامين مي شود: 1. جداسازي انتظار عام از انتظار خاص؛ 2. تفكيك روايات الانتظار با تصريح الانتظار و روايات الانتظار با تلويح الانتظار؛ 3. معطوف بودن روايات الانتظار با تصريح الانتظار با رويكرد عام؛ 4. معطوف بودن روايات الانتظار با تلويح الانتظار با رويكرد خاص؛ 5. اشاعه و برجسته سازي انتظار خاص در ميان اهل سنت؛ 6. بسترسازي و ظرفيت سازي انتظار خاص در ميان اهل سنت.