نگاهي سبك شناختي به سوره يس با تكيه بر ديدگاه هاي ساختار گرايي

علم سبك شناسي، روش نقدي جديدي است كه متون را بر اساس ظواهر لغوي و ادبي از يكديگر متمايز مي سازد و آنها را بر اساس ساختارهاي لفظي، تحليل و بررسي مي كند تا بدين گونه به جنبه هاي ادبي و زيبايي شناسي موجود در متن پي ببرد. سوره يس از سوره هايي است كه بسيار مورد سفارش انبيا و اوليا قرار گرفته و فضيلت هاي بي شماري نيز براي آن برشمرده اند. نظر به اينكه محتواي اين سوره بر سه اصل نبوت، توحيد و معاد استوار است؛ لذا ظواهر لغوي و ادبي خاصي جهت انتقال اين مفاهيم به مخاطب به كار رفته است.ما در نوشتار پيش رو، با روشي توصيفي – تحليلي برآنيم تا بر پايه دانش سبك شناسي و طبق نظريات ساختارگرايي به بررسي سطوح آوايي، تركيبي و معنايي اين سوره بپردازيم تا از اين رهگذر به جنبه هاي ادبي و زيبايي شناسي سوره و رابطه ي اين سطوح با ساختار كلي متن پي ببريم.از مهمترين نتايج بحث در سطح آوايي رعايت فاصله در آيات، به كارگيري اصوات مد «آ، اي، او»، و دو حرف «ميم و نون» است كه علاوه بر آهنگين نمودن سوره، تاكيدي بر مضامين آن نيز به شمار مي آيد. در سطح تركيبي، اسلوب خبري به جهت تذكر اموري چون حقانيت بعثت پيامبر اسلام (ص) و معاد به كار رفته است. چنانچه در اسلوب استفهام، همزه «ا» نسبت به ساير ادوات، كاربرد بيشتري دارد كه غرض از آن اقرار و توبيخ كافران است. در سطح معنايي نيز آرايه هاي تضاد و ترادف موجود در سوره دلالت بر اغراض خاصي دارند كه ذيل متن به آن ها اشاره خواهد شد.