شناسايي و اولويت بندي عوامل مرتبط با نگهداشت نيروي انساني در مناطق مرزي (مطالعه موردي: كاركنان فرماندهي مرزباني استان اردبيل)

انتقال يكي از مباحث جمعيت شناسي است كه همانند عوامل حياتي موجب تغيير جمعيت يك منطقه مي شود. انتقال را تغيير محل سكونت و كار دانسته و به طور ساده آن را حركت از يك محل به محل ديگر تعريف كرده اند. علي رغم تمام تدابير، شواهد متعددي حاكي است كه مناطق محروم مرزي هم چنان از كمبود امكانات رنج برده و علاوه بر آن كه جذب نيروهاي انساني براي اين مناطق با دشواري همراه است، امكان نگه داشت نيروي انساني موجود نيز روبه كاهش است. اين تحقيق با هدف شناسايي عواملي كه امكان نگه داشت نيروي انساني در مناطق مرزي را افزايش دهد، اجرا گرديد. تحقيق حاضر از نوع زمينه يابي و اطلاعات مورد نياز به صورت ميداني جمع آوري و به روش پيمايشي- توصيفي اجرا گرديد. جامعه آماري تحقيق، تعداد 490 نفر از كاركنان شاغل در فرماندهي مرزباني استان اردبيل مي باشند كه جامعه نمونه بصورت تمام شمار، كليه كاركنان انتخاب گرديدند. براي تعيين روايي مقياس محقق ساخته از تكنيك تحليل عاملي استفاده شد كه قبل از انجام تحليل، آزمون KMO با ضريب حاصل (92%) قابليت داده هاي مقياس براي انجام تحليل عوامل را تائيد نمود و نتيجه آزمون بارتلت (75/4462 = X2) نيز مناسب بودن داده ها را در سطح 0001/0 >P نشان داد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي كاي اسكوير و آزمون رگريسون لجستيك استفاده شد. يافته هاي تحقيق بيان گر آن است؛ نيروي انساني بومي و غيربومي تقريباً به طور يك سان متقاضي انتقال از مناطق مرزي بوده اند و اين بدان معناست كه سياست استخدام نيروي انساني بومي، نتوانسته است منجر به نگه داشت نيروي انساني در مناطق مرزي شود. همچنين يافته ها نشان داد متغيرهايي چون رضايت مندي شغلي؛ نوع استخدام؛ نوع منزل مسكوني و سن در ميزان تمايل اين كاركنان براي انتقال از مناطق مرزي موثر بوده اند.