بررسي اثر تيمارهاي مختلف آبياري و زير شكني بر عملكرد و اجزاء عملكرد ذرت دانه اي

اين پژوهش به منظور بررسيك اهش فشردگي خاك و تعداد آبياري و در نتيجه افزايش كارايي مصرف آب گياه ذرت در قالب آزمايش اسپليت بلوك ( استريپ پلات) در پايه بلوك هاي كامل تصادفي در چهار تكرار در سال هاي 1383 - 1385 به مدت سه سال در منطقه مغان Iاجرا شد. عامل زيرشكني در سه سطح زير شكني 40 و 60 سانتي متر و بدون زيرشكني در نوار عمودي و عامل آبياري در سه سطح I2 ،I1 و 3( به ترتيب آبياري پس از 80 ، 100 و 120 ميلي متر تبخي ر از طشتكك لاس A ) در نوار افقي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه اختلاف عملكرد دانه در سطوح مختلف زيرشكني و رژيم هاي مختلف آبياري از نظر آماري در سطح احتمال كي درصد معني داري ولي اثر متقابل اين دو عامل از نظر آمار يغيرمعني دار بو د. تيمارهاي زيرشكني به عمق 60 و 40 سانتي متر به ترتيب با 5/ 12 و 3/ 12 تن در هكتار بالاترين و تيمار بدون زيرشكني با 15 / 11 تن در هكتار پايين ترين عملكرد را داشتند. بيشترين عملكرد دانه ) 68 / 12 تن در هكتار( مربوط به رژيم آبياري I2 و كمترين عملكرد) 10/78 تن در هكتار( مربوط به رژيم آبياري I3 بو د. ميزان افزايش عملكرد تيمارهاي زيرشكني به عمق 60 و 40 سانتي متر نسبت به تيمار بدو نزيرشكني متفاوت بود. به طوري كه اين افزايش در تيمار آبياري I1 به ترتيب 40 / 8 و 05 / 3 درصد بود. تجزيه واريانس شاخص مخروط در عمق هاي مختلف خاك نشان داد تاثير زيرشكني بر اين شاخص از نظر آماري معني آماري بود و زيرشكني باعث بهبود شاخص مخروط شده است. به طور كلي كارايي زير شكني در تيمارهاي مختلف آبياري متفاوت بوده و در صورت كمبود آب و افزايش فاصله آبياري كارآيي زيرشكني نيز افزايش مي يابد.