بررسي اپيدميولوژيك بيماري سل خارج ريوي در استان همدان طي سالهاي 1384 تا 1390

مقدمه و هدف: سل يكي از قديمي ترين بيماري هاي شناخته شده است و از علل عمده مرگ در جهان است. بيماري سل به دو شكل ريوي و خارج ريوي است كه 15 درصد موارد سل خارج ريوي است. شايع ترين تظاهر سل خارج ريوي سل غدد لنفاوي است كه حدود 40 درصد موارد اين نوع از سل را به خود اختصاص داده است. هدف از مطالعه حاضر بررسي اپيدميولوژيك بيماري سل خارج ريوي استان همدان و تعيين عوامل مرتبط با آن است. روش كار: مطالعه حاضر يك مطالعه اپيدميولوژي است كه در آن 250 بيمار سل خارج ريوي شناسايي شده و طي سال هاي 1384- 1390 مورد بررسي قرار گرفتند. اطلاعات مبتلايان شامل سن، جنس، محل سكونت، وضعيت بيمار و ... جمع آوري شد. تحليل داده ها با آزمون كاي دو و آزمون t و با نرم افزارSPSS 16 انجام شد. نتايج: از 250 بيمار مورد بررسي 115 بيمار (46%) مرد بودند. 171 نفر (68/4%) ساكن در نقاط شهري بودند. 14 نفر از بيماران پس از شناسايي فوت شدند. ميانگين (انحراف معيار) سن بيماران برابر 43/6 (19/9 ) سال و 37/6 درصد بيماران بالاي 50 سال سن داشتند. ميزان بروز ساليانه سل خارج ريوي در استان 2/1 در هر صد هزار نفر به دست آمد. سل غدد لنفاوي با 39? بيشترين فراواني ارگان درگير را دارا بود. بحث و نتيجه گيري: با توجه به نتا يج مطالعه حاضر و مقا يسه آن با ساير مطالعا ت مي توان گفت كه سيماي اپيدميولوژيك سل خارج ريوي در استان همدان با ساير نقاط كشور همخواني دارد. نكته قابل توجه در مطالعه حاضر بيماري يابي نسبتاً قابل قبول در شناسايي بيماران خارج ريوي است و حد مورد انتظار يك سوم موارد بيماران سلي، در ا ين استان مشاهده شد.