منِ راوي؛ بررسي حالت هاي گوناگون من مؤلف در انيميشن، با تكيه بر نظريه ي تحليل رفتار متقابل اريك برن

علاوه بر تعريف رايج از منِ راوي، تعريف ديگري نيز براي اين مفهوم قابل تصور است: روايت اول شخص به مثابه ي هرآنچه از ضمير مؤلف برمي آيد، فارغ از زبان شناسه اي اثر. با اين نگاه مي توان هر اثري را «روايت اول شخص» و محصول «منِ » مؤلف اثر دانست. اين مقاله بر آن است حالت هاي گوناگون منِ فيلم ساز انيميشن را تفكيك كند و در اين مسير از نظريه هاي اريك برن و اصطلاحات تحليل رفتار متقابل بهره مي برد. پرسش نخست مقاله اين است كه مؤلف در هر مرحله از ساخت انيميشن در كدام يك از «حالت هاي من» قرار دارد. براي پاسخ به اين پرسش، فعاليت هاي تكنيكي و عمل خلاقه از يكديگر تفكيك خواهند شد. پرسش ديگر مقاله اين است كه هنرمند براي ساخت اثر انيميشن، از كدام يك از حالت هاي من خود استفاده مي كند و تماشاگر را با چه زباني مورد خطاب قرار مي دهد. در بخش ديگر، با اشاره به نظريه هاي ژان پياژه در روان شناسي رشد، ميان ويژگي هاي ذهن و زبان كودك و وجه خلاقه ي پديدآور انيميشن نسبتي برقرار خواهد شد. در ادامه تلاش مي شود سرشت متفاوت انيميشن هايي كه به دو جريان مهم تعلق دارند، يعني انيميشن هاي رايج داستان گو (با مخاطبان عام) و انيميشن هاي گوياي دنياي ذهني شخص مؤلف، تبيين شود.