بررسي اثرات سيستم هاي كاشت پياز (نشاء و آنيون ست) بر صفات كمي و كيفي برخي از ژنوتيپ هاي پياز در بهبهان

به منظور تعيين مناسب ترين سيستم كاشت و ژنوتيپ براي زودرس كردن پياز آزمايشي به صورت اسپليت پلات در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار به مدت دو سال زراعي (93-1391) در ايستگاه تحقيقات كشاورزي بهبهان اجرا شد. در اين آزمايش عامل اصلي شامل دو روش كاشت نشايي و سوخچه و عامل فرعي شامل چهار ژنوتيپ ريماورا، تگزاس- ارلي گرانو، رقم اميد بخش بهبهان و توده محلي رامهرمز بود. نتايج حاصل نشان داد كه حداكثر عملكرد كل و قابل فروش در سيستم كشت سوخچه توليد شد ولي اختلاف عملكرد قابل فروش اين دو سيستم كاشت معني دار نبود. عملكرد كل و قابل فروش رقم پريماورا بر ساير ژنوتيپ ها در سطح احتمال يك درصد برتري داشت. حداكثر وزن، قطر و ارتفاع سوخ و قطر لايه خوراكي و حداقل قطر گردن به رقم پريماورا تعلق داشت. رقم اميد بخش بهبهان حداكثر درصد كل مواد جامد محلول و درصد ماده خشك سوخ را به خود اختصاص داد. با توجه به نتايج اين بررسي براي زودرس كردن پياز در بهبهان كاشت رقم پريماورا در سيستم كشت سوخچه با عملكرد كل و قابل فروش (به ترتيب 63/65 و 40/64 تن در هكتار) به توليدكنندگان پياز توصيه مي شود.