تاثير نوع كشت ، زمين داراي بقاياي گندم و زمين بدون بقايا بر الگوي رويش قياق (Sorghum halepanse L.) بذري و ريزومي در منطقه كرج

هدف از اين مطالعه بررسي الگوي رويش قياق بذري و ريزومي در زمين بدون بقايا و زمين داراي بقاياي گندم و همچنين تاثير كانوپي سيب زميني و ذرت بر الگوي رويش قياق بذري و ريزومي بود. به اين منظور در قسمتي از مزرعه پزوهشي دانشكده كشاورزي دانشگاه تهران كه آلوده به علف هرز قياق بود، چهار مزرعه در مجاورت هم انتخاب شد: زمين بدون پوشش (آيش)، زمين پوشيده از بقاياي گندم، ذرت و سيب زميني. شمارش گياهچه هاي بذري و ريزومي به فواصل هفتگي تا انتهاي فصل ادامه يافت. نتايج نشان داد روند رويش تجمعي قياق هاي بذري در زمين داراي بقاي گندم نسبت به ساير تيمارها در زمان دماي بالاتري (1278 درجه روز رشد) به حداكثر رسيد. همچنين نرخ رويش گياهچه هاي بذري به ازاء دريافت زمان دما، در زمين داراي بقاياي گندم بيشتر بود (974 گياهچه). زمان دماي مورد نياز براي رسيدن به 50 درصد رويش قياق هاي ريزومي در مزرعه ذرت از همه تيمارها بيشتر بود (1118 درجه روز رشد). بيشترين رويش تجمعي قياق هاي بذري و ريزومي به ترتيب با 1034 گياهچه و 1541 گياهچه، در زمين بدون بقايا بدست آمد. رويش گياهچه هاي بذري زير كانوپي سيب زميني و ذرت به سرعت متوقف شد در حالي كه ظهور جوانه هاي ريزومي قياق تا زمان برداشت ادامه داشت. اين موضوع نشان مي دهد كه سبز شدن قياق هاي بذري در اوايل فصل سريعتر از قياق ريزومي صورت مي گيرد و با انجام شخم در ابتداي فصل مي توان از سبز شدن بخش زيادي از آنها جلوگيري نمود