تحليل ملاك‌هاي انتخاب تبعيدگاه براي تبعيديان دوره پهلوي اول

A Study on the Criteria of Choosing Places of Exile in Reza Shah Period

دوره پهلوي اول در مقايسه با دوره‏هاي قبل از خود ازنظر تعداد جمعيت تبعيدي‌ها شاخص است و عمده اين افراد هم مخالفان سياست‌هاي اصلاحي رضاشاه بودند. براي افراد در گوشه گوشه كشور تبعيدگاه‌هايي در نظر گرفته مي‌شد. هدف اين مقاله بررسي ملاك‌هاي انتخاب تبعيدگاه براي تبعيديان در دوره پهلوي اول است. روش مورداستفاده در اين پژوهش توصيفي- تحليلي است و از اسناد آرشيوي و منابع اصلي بهره گرفته‌شده است. سوال اين پژوهش اين است كه آيا ارتباط معناداري بين اقليم و دسترسي به تبعيدگاه و شغل، عقايد و نوع فعاليت سياسي و اجتماعي تبعيدي وجود داشت. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه تبعيدگاه‌ها ازنظر اقليم و نوع بافت اجتماعي و فكري، نقطه مقابل اقليم زندگي و فعاليت سياسي- اجتماعي تبعيدي است. بدين لحاظ است كه يك روحاني شيعه اهل يك منطقه گرمسير و مخالف اتحاد البسه به يك منطقه سردسير و سني نشينتبعيدشده است. اينيافته، قاعده‌اي در دوره رضاشاه بود كه مراعات مي‌گرديد و يافته‌هاي اين مقاله هم آن‏ها را تاييد مي‌كند.

زبان چكيده حــذف 381936 one of the main characteristics of Pahlavi era was the large number of the exiles who mainly opposed Reza Shah’s reforms. Thus, some of places of exile were defined by the regime. The article aims to study the Criteria of choosing places of exile in Reza Shah Period. Using a descriptive-analytic method based on original texts, the article tries to answer there is any significant relation between the climate and the availability of places of exile and job, opinion and type of social and political activism of the exiles. The results of the research show the fact that, the climatically and intellectually, places of exile were in the opposed point of the birthplace and political activities of the exiles. For example, a Shite clergy from a hot region who opposed the policy of unification of cloth was banished to a cold Sunni-dominated region.