تعيين كنندگان قوي هزينه هاي بخش سلامت در ايران: رويكرد متوسط گيري مدل بيزي

مقدمه: شناسايي عوامل و فاكتورهاي تاثيرگذار بر هزينه هاي سلامت مي تواند در تعيين بهترين سياست ها براي كنترل و مديريت هزينه هاي سلامت مفيد و موثر باشد. مطالعات گذشته در اين زمينه با فرض اطمينان مدل انجام شده است؛ در حالي كه، عدم توجه به مسئله نااطميناني مدل مي تواند منجر به تورش و عدم كارايي در برآورد پارامترها شود كه نتيجه آن پيش بيني هاي نامناسب و استنتاج آماري نادرست است. بنابراين، هدف اصلي اين مطالعه شناسايي تعيين كنندگان قوي هزينه هاي بخش سلامت در ايران تحت نااطميناني مدل مي باشد. روش پژوهش: اين مطالعه با استفاده از اطلاعات و داده هاي آماري 22 متغير كه بر اساس مباني نظري و مطالعات تجربي بر هزينه هاي بخش سلامت موثرند، به شناسايي تعيين كنندگان قوي اين هزينه ها در ايران طي سال هاي 1392-1358 پرداخته است. به اين منظور از رويكرد متوسط گيري بيزي برآوردهاي كلاسيكي (BACE) (به دليل ويژگي هاي مناسب براي در نظر گرفتن فرض عدم اطمينان مدل)، استفاده شده است. هم چنين، تحليل داده ها به كمك نرم افزار R انجام شده است. يافته ها: برآورد 40000 رگرسيون و ميانگين گيري بيزي از ضرايب، نشان مي دهد كه متغيرهاي درآمد سرانه با احتمال 98/0 و ضريب 70/0، نرخ شهرنشيني با احتمال 93/0 و ضريب 25/1، سرانه هزينه هاي عمومي سلامت با احتمال 83/0 و ضريب 29/0، بار تكفل با احتمال 50/0 و ضريب 27/0، سرانه ي پزشك با احتمال 49/0 و ضريب 20/0 و نرخ بيكاري با احتمال 38/0 و ضريب 07/0-، غيرشكننده و قوي مي باشند. نتيجه گيري: نتايج تحقيق حاكي از آن مي باشد كه مهم ترين تعيين كنندگان هزينه هاي بخش سلامت در ايران به ترتيب عبارت اند از: درآمد سرانه، نرخ شهرنشيني، سرانه هزينه هاي بهداشت عمومي، بار تكفل، سرانه ي پزشك و نرخ بيكاري. اثر تمام اين متغيرها بر سرانه هزينه هاي بخش سلامت در بلندمدت حتمي و قوي است.