بررسي عوامل سوق دهنده و بازدارنده در واگذاري اماكن ورزشي وزارت ورزش و جوانان به هيأت‌هاي ورزشي

مقدمه و هدف: اماكن ورزشي بستر لازم براي اجراي برنامه‌هاي ورزشي بوده و مديريت صحيح آن‌ها به طور مستقيم بر كميت و كيفيت برنامه‌ها و رويدادهاي ورزشي تأثير مي‌گذارد. از اين رو تحقيق حاضر به شناسايي عوامل سوق دهنده و بازدارنده در واگذاري اماكن ورزشي وزارت ورزش و جوانان به هيأت‌هاي ورزشي پرداخته است. روش‌شناسي: روش تحقيق حاضر توصيفي پيمايشي و به صورت ميداني بوده است. جامعه آماري شامل رؤسا و كارمندان ادارات ورزش و جوانان، رؤساي هيأت‌هاي ورزشي و همچنين مديران اماكن ورزشي بوده كه 290 نفر براساس جدول مورگان از پنج منطقه كشور شامل 12 استان به صورت تصادفي طبقه اي به عنوان نمونه تحقيق انتخاب شد. پرسشنامه محقق ساخته شامل 8 عامل سوق دهنده و 4 عامل بازدارنده و همچنين 52 گويه تنظيم شد و روايي آن توسط جمعي از اساتيد مديريت ورزشي تأييد و پايايي دروني آن توسط آزمون آلفاكرونباخ 94/0 بدست آمد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها با بهره گيري از  نرم افزار SPSS(ver.15) ضمن استفاده از آزمون هاي توصيفي از آزمون هاي كولموگراف اسميرنوف، توزيع دوجمله اي و فريدمن استفاده گرديد. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد، تمامي عوامل شناسائي شده در دو گروه عوامل سوق دهنده و بازدارنده بر واگذاري اماكن ورزشي دولتي تحت نظارت ادارات ورزش و جوانان به هيأت‌هاي ورزشي در ايران تأثيرگذار بوده است. بر اساس نتايج آزمون    رتبه بندي فريدمن، افزايش فعاليت هيأت‌هاي ورزشي(31/5)، تأمين فضاي تمرين(05/5) و افزايش همكاري با ادارات ورزش(05/5) و جوانان به عنوان مهم ترين عوامل سوق دهنده و همچنين كمي توجه به برنامه ريزي بلند مدت (02/3) و كاهش همدلي بين اعضاء هيأت در اثر وجود منافع مالي(49/2)، مهم ترين عوامل بازدارنده تعيين گرديد. بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج تحقيق و با تأكيد بر حفظ عوامل سوق دهنده بر واگذاري اماكن ورزشي به هيأت‌هاي ورزشي، اصلاح عوامل بازدارنده براي بهبود عملكرد هيأت‌هاي ورزشي پيشنهاد مي‌گردد.