تأثير فعاليت هاي تربيت بدني در مدارس بر رشد كمي و كيفي ضربه با پا در دانش‌آموزان پسر

مقدمه و هدف: مهارت‌هاي حركتي بنيادي اساس رشد مهارت‌هاي ورزشي را تشكيل مي‌دهند،كه براي كودك راهي جهت جستجوي محيط و كسب دانش در دنياي پيرامون است.هدف از انجام اين پژوهش مطالعه تأثير فعاليت‌هاي تربيت بدني در مدارس بر رشدكمي و كيفي مهارت بنيادي ضربه با پا در دانش‌آموزان پسر مقطع اول ابتدايي مي‌باشد. روش  شناسي: شركت‌كنندگان در اين مطالعه از كليه دانش آموزان پسر سالم و غير ورزشكار، پايه اول ابتدايي شهرستان كرج كه در سال 92-91 مشغول تحصيل بودند تشكيل شده است. با توجه به حجم وسيع جامعه مورد پژوهش براي انتخاب نمونه از روش نمونه‌هاي در دسترس استفاده شد. در نهايت 30 نفرپس از تكميل پرسشنامه ويژگي‌هاي فردي از مدرسه ابتدايي حكيم انتخاب، و پس از انجام پيش آزمون رشد حركتي درشت اولريخ 2000، به صورت تصادفي در سه گروه همتا سازي شدند. گروه اول در 16جلسه‌ي 45 دقيقه اي فعاليت‌هاي تربيت بدني مدرسه را انجام دادند، گروه دوم در اين مدتبازي‌هاي آزاد انجام مي دادند و گروه سوم (كنترل) فعاليتي نداشت.در اينپژوهش براي آزمون فرضيه از روش هاي گلموگرف اسمينرنوف و تحليل كواريانس استفاده شد. سطح انتخاب‌شده براي نشان دادن تفاوت آماري 01/0 >Pيافته‌ها: نتايج حاصل از تحليل كواريانس نشان داد بين ميانگين باقيمانده نمرات ضربه با پا آزمودني‌ها بر حسب عضويت گروهي تفاوت معناداري وجود دارد (01/0>Pبحث و نتيجه‌گيري:برنامه‌هاي مداخله با درگير كردن كودكان در فرايندهاي زيربنايي حركت، رشد مهارت‌هاي بنيادي را در پي داشته است، كه اين خود منجر به شركت در فعاليت‌هاي سازمان‌يافته در آينده مي‌شود. بنابراين با غني‌سازي محيط آموزشي مي‌توان فرصت رشد مهارت‌هاي بنيادي كه اساس رشد مهارت‌هاي ورزشي هستند فراهم نمود.