افسردگي در دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي همدان در سال 1393 : بررسي نقش متغيرهاي جمعيت شناختي

مقدمه: افسردگي از جمله شايع ترين اختلالات رواني است كه اغلب شروع علايم اين بيماري در دوران نوجواني و اوايل جواني است. دانشجويان نيز در اين محدوده سني قرار دارند. از آنجا كه بروز افسردگي در سنين جواني با افت شديد عملكرد اجتماعي و شغلي و نيز عملكرد تحصيلي همراه است، لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين ميزان افسردگي و متغيرهاي جمعيت شناختي موثر بر آن در دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي همدان در سال 1393 انجام گرفت. روش كار: مطالعه حاضر توصيفي_تحليلي از نوع مقطعي بود. كه بر روي 222 دانشجوي پزشكي دانشگاه علوم پزشكي همدان كه به روش نمونه گيري در دسترس در سال 1393 انتخاب شده بودند انجام گرفت. از پرسشنامه هاي اطلاعات جمعيت شناختي و پرسشنامه افسردگي بك ويرايش دوم جهت جمع آوري داده ها استفاده شد. تحليل داده ها با استفاده از آزمون هاي مقايسه ميانگين دو گروه مستقل ( T-Test ) و تحليل واريانس يك راهه (ANOVA ) و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام گرفت. يافته ها: نتايج مطالعه نشان داد 101 نفر ( 45 %) از دانشجويان طبيعي و 121 نفر (55 %) درجاتي از افسردگي را نشان مي دهند كه 55 نفر ( 24 %) افسردگي خفيف، 56 نفر ( 2/ 25 %) افسردگي متوسط، 7 نفر ( 2/ 3%) داراي افسردگي شديد و 3 نفر ( 4/ 1%) افسردگي خيلي شديد داشتند. ارتباط معناداري بين جنسيت، وضعيت تاهل، بومي و غير بومي بودن، وضعيت سكونت و افسردگي وجود نداشت. همچنين نتايج تحليل واريانس نشان داد بين مقطع تحصيلي و افسردگي ارتباط معناداري وجود ندارد (P=0.268). نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان مي دهد كه حداقل نيمي از دانشجويان مورد مطالعه داراي درجاتي از افسردگي بودند. بنابراين پيشنهاد مي گردد برنامه هايي جهت ارتقا سلامت روان و توانمندسازي دانشجويان به منظور كاهش بروز مشكلات روان شناختي از جمله افسردگي پيش بيني گردد.