نقد تطبيقي منطق الطير اثر عطار و داستان‌هاي كانتربري اثر چوسر

A comparative criticism of Attar’s The Conference of the Birds and Chaucer’s Canterbury stories

فريدالدين عطار و جفري چوسر هر دو جايگاه ويژه‌اي در ادبيات و فرهنگ خود و ادبيات جهان دارند. آن‌ها استعداد شگرفي در سرايش شعر و نگارش نثر داشته‌اند. نقش بزرگ عطار در نگارش متون عرفاني و ارايه تعاليم عرفاني در ادبيات فارسي بسيار ستودني است. چوسر نيز با بهره‌گيري از نثر شيوا و ساده و سبك انگليسي به‌خصوص‌اش نام خود را در ادب انگليس بلندآوازه نمود. هرچند هر دو شاعر از مليت، زبان، و فرهنگ هاي مختلفي برخاسته‌اند، اما بهره‌گيري آن‌ها از مفاهيم مشتركي چون سفر، زيارت، و خودشناسي در آثار سترگ‌شان «منطق الطير» و «داستان‌هاي كانتربري» به عنوان نقاط اشتراكي است كه نه از سر تاثيرپذيري بلكه به علت جهاني‌بودن مفاهيم ادبيات به وجود آمده است.

Far?d ud-D?n Attar and Geoffrey Chaucer both have special state in their own literature and culture. They have had outstanding talent in poetry and prose. Attar’s role in composing mystic concepts in Persian Literature is commendable. Chaucer also is well known by his simple, Eloquent, fluent and English method in English literature. Although both poets were from different nations, languages and cultures the common points such as travel, pilgrimage, self – analysis can be seen in their famous works: The Conference of the Birds (manteq Al – Teir) and Canterbury stories.