رابطه بين عملكرد اندام فوقاني با كيفيت زندگي در كودكان مبتلا به فلج مغزي مراجعه كننده به مراكز درماني شهر تهران در سال 1392

مقدمه: با توجه به شايع بودن اختلال عملكرد اندام فوقاني در فلج مغزي و نقش اين عامل در كاركردهاي آموزشي و مشاركت در فعاليت هاي مهارت هاي روزمره زندگي كودكان، عاملي موثر در كيفيت زندگي آنها مي باشد. لذا اين مطالعه با هدف بررسي رابطه بين عملكرد اندام فوقاني با كيفيت زندگي در كودكان مبتلا به فلج مغزي مراجعه كننده به مراكز درماني شهر تهران در سال 1392 انجام شد. روش كار: در اين پژوهش مقطعي 50 كودك مبتلا به فلج مغزي اسپاستيك با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي از مركز كار درماني رشد شهر تهران در سال 1392 انتخاب شدند. آزمون كيفيت مهارت هاي اندام فوقاني توسط ارزياب و پرسشنامه كيفيت زندگي مخصوص كودكان فلج مغزي توسط والدين تكميل گرديد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون نسخه 19 استفاده شد. SPSS چند متغيري گام به گام و به وسيله نرم افزار يافته ها: نتايج نشان داد كه بين مولفه هاي عملكرد اندام فوقاني با تمام مولفه هاي كيفيت زندگي رابطه معنادار وجود دارد. نتايج 53 درصد مولفه ي ،)P > 0/ تحليل رگرسيون نشان داد به ترتيب 35 درصد از واريانس نمره مولفه ي رفاه و پذيرش اجتماعي ) 001 ،)P > 0/ 28 درصد مولفه ي رفاه هيجاني ) 001 ،)P > 0/ 41 درصد مولفه ي كاركرد ) 01 ،)P > 0/ مشاركت و سلامت جسماني ) 001 توسط متغير هاي عملكرد اندام فوقاني تبيين مي شود. )P > 0/ 29 درصد مولفه ي درد و نارضايتي از ناتواني ) 001 نتيجه گيري: نتايج حاصل از اين مطالعه حاكي از اين است كه داشتن سطح بالايي از عملكرد اندام فوقاني مترادف با بهره وري از كيفيت بالاتري از سطح كيفيت زندگي و حيطه هاي مختلف آن مي باشد. بنابراين مي توان با برنامه ريزي و استدلال باليني با هدف ارتقاي عملكرد اندام فوقاني بتوان كيفيت زندگي اين كودكان را بهبود بخشيد.