ميزان غلظت سرب و كادميوم در عضله ميش ماهي Argyrosomus hololepidotus آب هاي شمال غرب خليج فارس در گروه هاي مختلف سني (اسكله هاي صيادي هنديجان و آبادان)

سابقه و هدف: اين تحقيق به منظور سنجش و مقايسه ميزان تجمع فلزات سنگين سرب و كادميوم در بافت عضله ميش ماهي (Argyrosomus hololepidotus) و ارتباط آن با سن ماهي در آبهاي شمال غربي خليج فارس در سال 1391 انجام شد. مواد و روشها: نمونه برداري طي ماه هاي فروردين تا آبان از دو ايستگاه صيادي واقع در آبادان و هنديجان صورت پذيرفت. 48 نمونه ماهي در 3 گروه سني تهيه شد. در اين تحقيق به منظور بررسي فلزات سنگين در ميش ماهي با سنين مختلف، نمونه ها به سه گروه سني كمتر از 2 سال، 4-2 سال و 6-4 سال تقسيم شدند. پس از جداسازي بافت عضله نواحي مختلف بدن، از ادغام نمونه هاي افراد مختلف نمونه هاي مركب به دست آمد. هضم شيميايي نمونه هاي مركب به روشي مرطوب و سنجش غلظت فلزات سنگين به روش جذب اتمي با دستگاه جذب اتمي انجام گرديد. يافته ها: ميانگين غلظت فلزات سرب و كادميوم در بافت عضله ميش ماهي به ترتيب 49/63 ± 25/312 و 8/16±17/154 ميكروگرم بر كيلوگرم وزن خشك بود. بالاترين ميزان تجمع فلزات سنگين در بين گروه هاي سني مختلف به ترتيب 49/26±388 و 14/11±75/169 ميكروگرم بر كيلوگرم وزن خشك در گروه سني 6-4 سال بود. رابطه مثبتي بين عامل سن و تجمع فلز سرب برقرار بود كه در سطح معني داري بود (05/0 › P) اما بين ميزان كادميوم و عامل سن همبستگي معني داري ديده نشد(05/0 P≥ ) نتيجه گيري: ميزان تجمع اين فلزات در بافت عضله از حد مجاز سازمان بهداشت جهاني و سازمان غذا و دارويي آمريكا پايين تر بود.