اثرات زيست‌محيطي توليد هندوانه در استان گيلان به روش ارزيابي چرخه حيات

Environmental impacts of watermelon production in Guilan province through Life Cycle Assessment

ايران جزء كشورهاي با بيش‌ترين ميزان توليد گازهاي گلخانه‌اي در جهان است. سهم قابل توجهي از مصرف انرژي هاي غيرتجديدشونده و در نتيجه اثرات زيست محيطي حاصل از آن در ايران، به بخش كشاورزي اختصاص دارد. در اين راستا، پژوهش حاضر به ارزيابي چرخه حيات توليد هندوانه به عنوان مهمترين محصول جاليزي در استان گيلان پرداخته است. داده هاي اوليه از طريق پرسشنامه و مصاحبه حضوري با 58 نفر از توليدكنندگان هندوانه در منطقه كياشهر استان گيلان در سال 1393 جمع‌آوري شدند. اثرات زيست محيطي در قالب شش گروه تاثير گرمايش جهاني، اسيديته، اوتريفيكاسيون خشكي، تخليه منابع فسيلي، تخليه منابع فسفات و تخليه منابع پتاسيم مورد بررسي قرار گرفت. نتايج ارزيابي اثرات زيست‌محيطي با استفاده از ارزيابي چرخه حيات نشان داد كه بيش‌ترين سهم اثرات زيست محيطي به ترتيب مربوط به گروه هاي تأثير اوتريفيكاسيون خشكي (185/0) و تخليه منابع فسفات (116/0) بود. بنابراين، مديريت مصرف بهينه كودهاي شيميايي به ويژه كود نيتروژن و فسفر و جايگزيني آن با انواع كودهاي آلي و همچنين كاربرد كودهاي زيستي مي تواند به كاهش اثرات منفي زيست محيطي توليد هندوانه در استان گيلان در گروه هاي تاثير اوتريفيكاسيون خشكي و تخليه منابع فسفات كمك كند.

Iran is among the biggest emitters of greenhouse gasses in the world. Agricultural sector has a remarkable role in nonrenewable energy consumption and then, the environmental impacts in this country. In this regard, the environmental impacts of watermelon production as the most important melons produced in Guilan province of Iran were investigated through the Life Cycle Assessment (LCA) approach. The primary data were gathered using the questioners and face to face interview with 58 watermelon producers in Kiashahr region of Guilan Province in 2014. The environmental impacts were classified into six impact categories including global warming, acidification, terrestrial eutrophication, depletion of fossil resources, depletion of phosphate and potash resources. Results revealed that the terrestrial eutrophication (0.185) followed by depletion of phosphate resources (0.116) had the highest negative impacts on the environment. Therefore, efficient use of chemical fertilizers, specially nitrogen fertilizer and replacing them with a variety of organic fertilizers and using the biofertilizers can reduce the negative environmental impacts of watermelon production in terms of terrestrial eutrophication and phosphorus fertilizers groups in Guilan Province, Iran.