امكان سنجي ايجاد سبزراه هاي درون شهري در ايران از طريق درس آموزي از تجارب جهاني

امروزه در بسياري از شهر‌هاي دنيا بهره‌گيري از فضا‌هاي باز و سبز شهري و سعي در ايجاد و توسعه آن‌ها‌ به‌عنوان راهي جهت پاسخگويي به نيازهاي گوناگون جامعه شهري از سوي برنامه‌ريزان شهري مورد توجه قرار گرفته است، از سويي اين فضاي شهري و رويكرد اكولوژيكي آن به‌عنوان يكي از زمينه‌هاي مهم طراحي محيط و منظر شهري در ارتقاي كيفيت منظر عرصه‌هاي عمومي شهر نقش بسزايي دارد. يكي از‌ اين فضا‌ها‌ سبزراه‌ها‌ مي‌باشند كه در ايران به اين زيرساخت‌هاي جديد سبز شهري كمتر پرداخته شده است. اين مقاله با هدف امكان‌سنجي ايجاد سبزراه‌هاي درون شهري در ايران، در قسمت نخست با استفاده از روش شناسايي اسنادي، مراحل عمده تحول و تكامل مفهوم سبزراه و اقدامات جهاني انجام شده در حوزه برنامه‌ريزي و طراحي مطرح مي‌گردد و در بخش دوم با استفاده از روش تحليل محتوا درقالب الگوها، اهداف، راهبردها و سياست‌ ايجاد شبكه سبزراه در ايران را مورد مداقه قرار مي‌دهد.