ارزيابي سنجه هاي پايداري در شهرهاي كوچك. مطالعه ي موردي: شهرهاي كوچك استان مازندران

بررسي شناخت وضعيت و تنگناهاي توسعه ي نواحي از نظر پايداري و توسعه ي پايددار در شهرها از مسايلي است كه اخيراً در فرهنگ برنامه ريزي شهري مطرح شده است. استفاده از ابزار و روش هاي سنجش پايداري در ابعاد اقتصادي، اجتماعي، كالبدي و زيست محيطي مي تواند معياري مناسب هم براي تعيين سطح پايداري شهرها و هم حل مشكلات و نارسايي هاي آنها براي نيل به رفاه اقتصدادي و سلامت اجتماعي فرهنگي ساكنين باشد تا به توسعه ي پايدار شهري برسند. در اين راستا پژوهش - حاضر با استفاده از روش شناسي تحليلي - توصيفي و پيمايشي در صدد پاسخگويي به اين سوال كليدي است كه بر اساس ابعاد و مولفه هاي موثر در توسعه ي پايدار شهري، شهرهاي كوچك استان مازندران در چه سطحي از پايداري هستند؟ براي تجزيه و تحليل داده ها از مدل بارومتر پايداري پرسكات آلدن و رادار استفاده شده است. جامعه ي آماري در اين تحقيق شامل شهرهاي كوچ استان مازندران است. براي انتخاب جامعه ي نمونه، منطقه ي مورد مطالعه بر اساس وسعت و جمعيت به سه ناحيه ي مازندران شرقي، مركزي و غربي تقسي گرديده و در هر ناحيه چند شهر به عنوان نمونه انتخاب شده اند. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه از ميان شهرهاي مورد مطالعه، سه شهر در شرايط ناپايداري بالقوه، دو شهر در شرايط پايداري متوسط و دو شهر نيز در وضعيت پايداري باالقوه قرار داشته اند. همچنين مولفه هاي رفاه انساني در شهرهاي مورد مطالعه، پايداري ضعيف تري نسبت به مولفه هاي رفاه اكوسيستم دارند و در كل اين شهرها از سطح پايداري نسبتاً ضعيفي برخوردارند.