تبيين غايت شناختيِ نسبت الفت و نظام سياسي در اسلام

انديشۀ سياسي از آغاز، نقش بسزايي به عناصر غايت شناختي در ميان مؤلفه هاي تمايزبخش سامانه ها و نظام هاي سياسي داده است. تفاوت در غايت ها و در اولويت بخشي آنها به ساخت نظام هاي سياسي گوناگون، باعث شده است رابطۀ بين امنيت، عدالت و الفت (مسئله)، (به عنوان سه غايت بنيادين نظام سياسي اسلامي) مورد بي توجهي قرار گيرد. از اين رو، با اين سؤال كه چه نسبت غايتشناسانه ميان الفت و نظام سياسي در اسلام وجود دارد؟ (سؤال) مواجه ايم. نتيجۀ سياستورزي پيامبر اكرم(ص)، ايجاد الفت و دوستي در جامعه بوده است و خداوند در قرآن از اين امر، به عنوان نعمت ياد ميكند. در واقع، مناسبات خونين قبيله اي پيش از اسلام، جاي خود را به الفت داد (فرضيه). از همين رو، اين نوشتار ميكوشد به تبيين غايت شناسانۀ جايگاه الفت در يك نظام ديني بپردازد (هدف). رويكرد نظري اين مقاله، رويكرد تحليل تاريخي است (روش). مبناي مشاركت سياسي شهروندان يك جامعۀ ديني، نه تابعيت از محاسبۀ عقلاني سود و زيان، كه بر الفت و دوستي دو سطحي شهروندان با يكديگر استوار است. تحقق اين غايت، نيازمند ساماندهي مناسبات اجتماعي جامعۀ ايماني بر اساس سه ركن برابري، برادري و استفادۀ تأخيري و حداقلي از خشونت است (يافته).