يك دهه با اخلاق پست مدرن معلوليت

هدف آن چه تحت عنوان «مطالعات معلوليت» در دوره پست مدرن شكل گرفته است، به رسميت شناختن تكثر و تنوع انسان هاي معلول و سالم است. انسان هاي معلول هويت و اصالت دارند و فرعي و حاشيه اي نيستند. حتي در نام گذاري آنها بايد به اصالت و هويت آنها ارج نهاد. رويكرد مطالعات جديد معلوليت به پيروي از فلسفه پست مدرن ساختارشكني و واسازي است. در دوره پست مدرن هژموني گفتمان «درمان نگرانه» درباره معلوليت كه در دوره مدرن به پيروي از پيشرفت علوم پزشكي، روانشناسي و توانبخشي ايجاد شده بود، درهم شكست. البته چشم اندازهاي درماني در اين نگاه انتقادي بي اهميت نيستند بلكه صرفا ميتوانند ديدگاه محدودي را درباره معلوليت به دست دهند. اما ديدگاه منحصر و محدودي كه حاصل چشم انداز صرفاً درماني است باعث ميشود معلولان به عنوان انسان هاي نشاندار و مستثنا، از جامعه دور ساخته شوند، به حاشيه رانده شوند و تحت ظلم و ستم واقع شوند. اما گفتمان پست مدرن تلاش مي كند تا بفهماند معلوليت همان طور كه (وبيش از آن كه ) يك وضعيت زيستي، شناختي و ژنتيكي باشد، يك ساختار اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و سياسي است و اين ساختارها قابل تغييرند. در جايي كه مدرنيته الگوي درماني را برگزيده است، مدرنيته متاخر به سوي ايجاد «الگوي اجتماعي» در باب معلوليت چرخش پيدا مي كند. فضاي جديد مدرنيته متاخر دعوت مي كند تا به چالش هايي كه از سوي معلولان در همه علوم، شناخت ها و اعمال بشر ايجاد مي شود پاسخ دهيم و اين كار به ما كمك مي كند درك نظري و عملي خود را از معلولان بازسازي كنيم. در اخلاق معلوليت نيز، دوره پست مدرن حاوي دستاوردها و چشم اندازهاي جديدي در باب حقوق و رفتار با معلولان است. در اين مقاله در نظر دارم كتاب هاي مهم اخلاق و حقوق معلوليت را كه با روش فلسفه پست مدرن در 10 سال اخير نوشته شده اند مرور كنم و يكي از اين كتاب ها به نام الهيات و سندروم داون را به تفصيل گزارش كنم.