بررسي منطق فازي و كاربرد آن در مسايل پيچيده

منطق فازي مفهوم حقيقت جزيي را مطرح مي‌كند يعني حقيقت چيزي بين به تمامي »درست و به تمامي نادرست« است. تيوري منطق فازي اولين بار توسط رياضي دان ايراني الاصل لطفي‌زاده در سال 1965 طي مقاله‌اي تحت عنوان مجموعه‌هاي فازي به شكل رسمي مطرح گرديد. اين تيوري در پاسخ به عدم توانايي روش بولين در بسياري از مسايل دنياي واقعي عنوان گرديد. عمليات رياضي كلاسيك فقط (0) و (1) را مي شناسد، اما بسياري از اطلاعات دنياي واقعي دقيق نبوده و داراي ابهام مي باشند كه منطق كلاسيك نمي تواند حقيقت را در اين زمينه به صورت علمي مطرح نمايد. منطق فازي بيانگر چارچوبي مفهومي براي بررسي نظام مند ابهام و عدم قطعيت چه از نظر كمي و چه كيفي است. اين منطق برخلاف منطق باينري يا ارسطويي همه چيز را به شكل سياه يا سفيد، بلي يا خير قرار نمي دهد؛ اين منطق در بازه صفر و يك قرار داشته و با دوري از مطلق گويي (فقط صفر يا يك) از مقدار تعلق عضوي به مجموعه بحث مي‌كند. منطق فازي كه اساس نگرش آن به تفكرات سوفسطايي يونان قديم و سيستم‌هاي اعتقادي شرقي برمي‌گردد، جهان بيني جديدي است كه با نيازهاي دنياي پيچيده كنوني بسيار سازگارتر از منطق ارسطويي است. منطق فازي ادعا دارد كه جهان را آنطور كه هست به تصوير مي كشد. دنياي كنوني، دنياي مبهمات و عدم قطعيات است. مغز انسان عادت كرده است كه در چنين محيطي فكر كند و تصميم بگيرد و اين قابليت مغز كه مي تواند با استفاده از داده هاي ناصحيح و كيفي به يادگيري و نتيجه‌گيري بپردازد؛ در مقابل منطق ارسطويي كه لازمه آن داده هاي دقيق و كمي است، قابل تامل مي باشد.