تربيت اخلاقي از منظر رويكرد نقل‌گرايي و دلالت‌هاي تربيتي متاثر از آن

در تاريخ تربيتي اسلام با گرايش‌ها و رويكردهاي متفاوتي روبه‌رو مي‌شويم. گرچه سخن همه آن‌ها برپايه قرآن و سنت است، هريك از زاويه‌اي با واژه تربيت و حيطه‌هاي مربوط به آن روبه‌رو شده‌اند. پژوهش و بررسي درباره اين اصول تربيتي اهميت دارد؛ چراكه با نقد و بررسي آن‌ها مي‌توان عميق‌تر و كاربردي‌تر با موضوعات تربيتي روبه‌رو شد. همچنين، آشنايي با معايب و كاستي‌هاي موجود، مي‌تواند چهره واقعي اين گرايش‌ها را آشكارتر سازد. از جمله اين رويكردها، گرايش نقل‌گرايي است كه در حال حاضر، به‌شكل‌ افراطي در گروه‌هايي، همچون سَلفيان و وهابيان و ده‌ها فرقه ديگر ديده مي‌شود. اين‌ گروه‌ها با تاكيد بر سنت و كتاب، شيوه‌هاي غلط تربيتي خود را ميان قشرهاي گوناگون، از جمله جوانان ترويج مي‌دهند. حال، باتوجه‌به اهميت تربيت اخلاقي، اين پرسش مطرح مي‌شود كه در رويكرد نقل‌گرايي معيارهاي تربيت اخلاقي چگونه دنبال شده‌اند و آيا تربيت اخلاقي نقل‌گرايانه به اين معيارها توجه كرده است يا خير؟ اين مقاله با روش تحليلي‌استتاجي در پي پاسخ به اين پرسش‌هاست. در ادامه دلالت‌هاي تربيتي رويكرد نقل‌گرايي و تاثيرات منفي اين نوع تربيت اخلاقي نقد و بررسي مي‌شود.