استوره هاي ايراني در آيينه اسناد ودايي

سال هاست به بهانه «علمي شدن»، از تاريخ خود به دور افتاده ايم؛ و به گفته زنده ياد دكتر جهانشاه درخشاني: «نشاني خانه پدري را از بيگانه مي گيريم»! در اين نوشتار تلاش شده تا اين غبار تيره از رخسار تاريخ كهن سرزمين مان زدوده گشته و بدينگونه آغازي بر پايان وارونه نمايي «حقيقت تاريخي»، پيش چشم نهاده شود. كوشيده ايم با استناد به اسناد كهن بر جا مانده از سرزمين هاي جاي گرفته در قلمر پهناور مياني، كژي ها را بازنمايانده و راهكاري مبنايي بر نگرشي درخور به متن تاريخ پربار و كهن اين خاك، كه شوربختانه اكنون به پيرايه ديدگاه هاي غربي آلوده گشته و «پيش از تاريخ» خوانده مي شود، در افق ديد پژوهندگان پرسشگر اين حوزه پديدار سازيم. رهنمون ديدگاهها به خاستگاه جنوبي بوم نگاري و جمعيت شناسي ايراني، نگاه بي پيرايه به اسناد بدون توجه به آنچه تاكنون ادعا شده است و نيز كاربرد روش تطبيقي در مطالعه آن ها از نكته هاي مهم اين مرقومه است.