تغييرات پارامترهاي فضايي- زماني راه رفتن در سالمندان به دنبال تكاليف مختلف حافظه كاري

Spatio-Temporal Parameters of Gait Changes Following Different Working Memory Tasks in Elderly

مقدمه: مطالعات پيشين نشان مي‌دهد كه الگوي راه رفتن سالمندان تحت تاثير تكليف شناختي همزمان قرار مي‌گيرد. هرچند هنوز مشخص نيست كه با فعال شدن زيرسيستم‌هاي مختلف حافظه كاري، الگوي راه رفتن چگونه تحت تاثير قرار مي‌گيرد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تاثير نوع تكليف حافظه كاري بر پارامترهاي فضايي- زماني الگوي راه رفتن بود. مواد و روش‌ها: 12 سالمند (با ميانگين سني 19/2 ± 5/67) به صورت در دسترس انتخاب و تحت 3 شرايط آزمايشي راه رفتن به شكل مجرد، راه رفتن همزمان با فعال شدن لوح ديداري- فضايي حافظه كاري و راه رفتن همزمان با فعال شدن حلقه واج‌شناختي حافظه كاري مورد آزمون قرار گرفتند. شركت كنندگان 12 كوشش راه رفتن را در هر شرايط اجرا كردند كه از بين آن‌ها 6 كوشش انتخاب شد. ملاك انتخاب اين 6 كوشش در شرايط تكليف دوگانه، كوشش‌هايي بود كه در آن شركت كننده پاسخ صحيح به تكليف حافظه كاري داده بود. در شرايط راه رفتن مجرد اين 6 كوشش به صورت تصادفي انتخاب شد. كوشش‌هاي راه رفتن توسط دستگاه Motion analysis ثبت شد و داده‌هاي مرتبط با الگوي راه رفتن با استفاده از تحليل واريانس با اندازه‌هاي تكراري تحليل شد. يافته‌ها: بين 3 شرايط مختلف آزمايشي در سرعت راه رفتن (05/0 > P، 54/64 = (2،142)F)، طول گام (05/0 > P، 82/45 = (2،142)F) و عرض گام (05/0 > P، 36/16 = (2،142)F) تفاوت معني‌داري وجود داشت. نتيجه‎گيري: تكليف ديداري- فضايي در مقايسه با تكليف واج‌شناختي منجر به طول گام كوتاه‌تر، عرض گام بيشتر و سرعت راه رفتن كمتر شد و تداخل بيشتري در راه رفتن ايجاد كرد. به نظر مي‌رسد كه براي كنترل راه رفتن و پردازش ديداري- فضايي، شبكه‌هاي عصبي مشتركي وجود دارد. از اين‌رو، مداخلات تكليف دوگانه ديداري- فضايي مي‌تواند موجب بهبود راه رفتن سالمندان شود.