مقاومت به ونكومايسين با روشهاي فنوتيپي و ژنوتيپي درايزوله هاي استافيلوكوكوس اورئوس جدا شده از بيماران

Evaluation of vancomycin resistance by Phenotypic and genotypic methods among S. aureus strains isolated from patients

زمينه و هدف: استافيلوكوكوس اورئوس از عوامل مهم بيماريزاي انسان است كه باعث ايجاد طيف وسيعي از بيماري ها مي شود و ونكومايسين از بهترين داروها براي درمان عفونت هاي ناشي از آن است. استفاده بي رويه از ونكومايسين باعث بوجود آمدن ايزوله هاي مقاوم مي شود. هدف از انجام اين مطالعه بررسي احتمال حضور ايزوله هاي مقاوم به ونكومايسين و تعيين الگوي آنتي بيوتيكي آنها بود. مواد و روش كار: در اين پژوهش طي يك سال ۱۰۰ نمونه استافيلوكوكوس اورئوس از نمونه هاي باليني بيماران جدا سازي شد. تمامي ايزوله ها به كمك تستهاي كوآگولاز، كاتالاز، DNase و تخمير قند مانيتول تعيين هويت شدند و حساسيت ايزوله ها براي ۹آنتي بيوتيك با روش انتشار ديسك در آگار و همچنين حداقل غلظت مهار كننده (MIC) ونكومايسين به روش رقت در آگار مطابق توصيه هاي موسسه استانداردهاي آزمايشگاهي و باليني (CLSI) مورد بررسي قرار گرفت. همچنين از واكنش زنجيره اي پليمراز (PCR) براي شناسايي ژن مقاومت به ونكومايسين (vanA) استفاده شد. يافته ها: در ۱۰۰ نمونه استافيلوكوكوس اورئوس جدا شده از بيماران، محدوده MIC ونكومايسين بين mu;g/ml ۲۰/۱۲۵ بود و كليه ايزوله ها به ونكومايسين حساس بودند. نتايج آنتي بيوگرام نشان داد بيشترين ميزان مقاومت مربوط به آمپي سيلين (۸۰%) و كمترين ميزان مربوط به ونكومايسين (0%) است. نتيجه گيري: خوشبختانه هيچ نمونه مقاوم به ونكومايسين در بين ايزوله ها مشاهده نشد و اين دارو هنوز كارايي لازم براي درمان عفونتهاي استافيلوكوكوس اورئوس را دارد.

Background & Objective: Staphylococcus aureus is one the main human pathogens which is involved in a wide range of infections. Although, Vancomycin is one of the best drugs to treat infections which are caused by S.aureus, indiscriminate use of vancomycin causes resistant strains. The aim of this study was to investigate the possible presence of vancomycin resistant strains and determination of their antibiogram patterns. Material and Methods: In the present study, Staphylococcus aureus was isolated from the 100 clinical specimens. All the isolates were identified using gram staining, catalase test, tube coagulase test, growth on Mannitol salt agar medium, and the DNase test. Susceptibility of the isolates against 9 different antimicrobial agents was investigated using the standard disk diffusion. MIC values of vancomycin was also tested by agar dilution methods, according to the CLSI. Moreover, Polymeras Chain Reaction (PCR) was performed to detect the vanA gene. Results: All of the Staphylococcus aureus isolates were sensitive to vancomycin (MIC value ranged from 0.125 to 2 μg/mL). Ampicillin and vancomycin revealed the highest and lowest resistance rates with 80% and 1%, respectively. Conclusion: Fortunately,vancomycin resistant staphylococcus aureus was not found among the tested isolates in this study. Therefore, vancomycin can still be used in treatment of Staphylococcus aureus infections.