كيفر اخروي كودك مراهق در تجاوز به حقوق و اموال ديگران

Punishment in Hereafter for Immature Children Violating Right of Others

در تاريخ فقه شيعه، همواره اين انگاره وجود داشته است كه كودكان در هر حال داراي تكليف نيستند و كيفر اخروي ندارند. اين انديشۀ غالب، مشتمل بر رهاورد آزادانگاري براي كودكان مراهق است كه پيامدهاي تربيتي و اجتماعي ناگواري دارد. رويكرد يادشده در سدۀ اخير توسط محقق ناييني به چالش كشيده شده است. ايشان بر اين باور بودند كه كودكان مميز، در احكام عقل مستقل داراي كيفر اخروي هستند. اين نظريه به‌دليل معارضه با حديث «رفع‌القلم» با اشكال همۀ متأخران همراه شده است، جز برخي از معاصران كه تنها حكم به كيفر داشتن چنين كودكي كرده‌اند؛ بدون اينكه مشكل معارضه با حديث يادشده را حل كنند. تحقيق حاضر با روش اسنادي ـ كتابخانه‌اي و با تحليل بينامتني براي كشف انديشه‌هاي پيشين و پسين از نظريۀ محقق ناييني، اين نظريه را با يك تصحيح يعني اختصاص به كيفر داشتن كودك در تخلف از مستقلات عقليه‌اي كه با امتنان بر غير او منافي باشد، بازسازي و بازآفريني كرده و اشكال افراد يادشده را با اثبات تضييق ذاتي حديث مذكور به غيرمستقلات عقليه پاسخ داده است.

In history of Shia jurisprudence, it is supposed that children have no duty and obligation, so there is no punishment in hereafter for them. This dominant idea is considered a kind of freedom for immature children and has unpleasant educational and social consequences. In recent century above mentioned approach is challenged by one researcher called Naeini;  but his theory about children punishment in independent sentences of intellect is not accepted by latecomers due to its conflict with hadith of  Raf' alQalam while some contemporary scholars decree a punishment for such children without solving the problem of its conflict with the mentioned hadith. This study is done by documentary library method and intertextual analysis to discover the ideas before and after Naeini about this theory. This theory is rebuilt and recreated by allocating punishment for children that violate intellectual sentences (or orders), because God forgives sin and violation related to him and God's forgiveness and kindness does not cover violation in other human rights, accordingly problem of mentioned people is answered by proving inherent restriction of mentioned hadith toward independent intellectual sentences.