شيعيان واقعي و اندوه حرمان از ديدار معشوق*

Real Shiahs and the Grief at the Deprivation of Communing with the Beloved

آيا در اسلام حزن و اندوه مطلوب است، يا شاد و سرور بودن؟ با اينكه حكم آنها به اقتضاي شرايط متفاوت است. در پاسخ بايد گفت: انسان گرچه هيچ گاه در زندگي دنيايي از حزن و اندوه تهي نمي شود، اما بالفطره خواهان خوشي و شادي است و از اندوه گريزان است. اما خلقت اين گونه اي انسان به اين دليل است كه اين عالم محل آزمايش انسان است. ما در برابر هريك از غم ها و شادي ها و خوشي ها و ناخوشي ها وظايفي داريم و آزمايش مي شويم. آيا وقتي نعمتي به ما مي رسد سرمست و مسرور مي شويم و مغرور مي شويم و خدا را فراموش مي كنيم. يا در هر حال، نعمت هاي خدا را شكرگذاريم. در اسلام، اگر منشا شادي و حزن مطلوب و ارزشمند بود، شادي و حزن ارزشمند و مطلوب خواهد بود، وگرنه نامطلوب و ناپسند است. بر شادي و اندوه مطلوب ثواب و اجر مترتب است. مومن بايد بداند كه هرآنچه در اختيار اوست، از آنِ خداست و در از دست دادن آن مصلحتي نهفته است.

Which is desirable in Islam, grief or happiness? The answer to this question differ according to the different situations. Although man will never be without grief in the material world, he is always in search of happiness by nature and he is elusive of grief. However, this aspect of creation is due to the fact that man is created to be tested. We have duties towards each grief, happiness, blast and disconformity, and we are being tested for each one of them. Should we forget Allah at once and become aggressive and proud, when we are blessed with an asset? Or do we gratify Allah in all situations? In Islam, if the source of happiness and grief is valuable, then it is good, if not, they are not desirable. There will be sufficient rewards for desirable happiness and grief. A believer must be aware of the fact that whatever he has, belongs to Allah, and there is always something good in losing them. There is a blessing in disguise.