در سنت اسلامي ، اصالت با زيبايي شناسي است يا فلسفه هنر؟

در سنت اسلامي، كمتر از هنر سخن به ميان آمده است؛ به جز مواردي كه در سنت فقهي از هنر ياد شده است، در فلسفه، بحثي درباره ماهيت و تعريف هنر وجود ندارد. بحث از فلسفه هنر به گونه اي كه در فلسفه غرب به ويژه پس از قرن هجدهم مطرح شده است به هيچ روي در كتاب هاي فلسفي، عرفاني و حكمي دانشمندان مسلمان نيامده است. در كتاب هاي عرفاني فقط در موارد اندكي در پي بحث فتوت نامه ها يا بحث از نور، اشاراتي به هنر شده است. اما در همين كتاب ها به طور مفصل به زيبايي اشاره شده است. زيبايي به عنوان بحث پيرو وجود، مورد اشاره بيشتر عارفان واقع شده است. برخي از عارفان، در ادامه بحث از زيبايي حضرت حق به بحث نفس زيبايي حسي پرداخته اند و اصطلاحاتي چون زيبايي، جمال، حسن و ملاحت را شرح كرده اند. بنابراين بايد با نظامي متفاوت از آنچه هست و بدون اينكه فلسفه غربي را سنجه اي براي فلسفه اسلامي قرار دهيم، به بررسي زيبايي و هنر در سنت اسلامي بپردازيم. آنچه در سنت اسلامي با آن روبه رو هستيم، زيبايي شناسي است؛ البته از نوع غيرحسي آن. همچنين نبايد با تحميل متون غربي بر متون حِكمي سنت اسلامي به دنبال فلسفه اسلامي هنر باشيم. با جستجوي واژگان مشترك نمي توانيم يك نظام فلسفي مطابق با فلسفه غرب براي هنري كه در دامن فرهنگ و تمدن اسلامي رشد كرده، بيابيم.