در بارگاه خيال و كارگاه زبان

زبان و كلام، گوهر اساسي خلقت و خلاقيت به شمارمي آيد. زبان در اين عرصه نه به عنوان نهاد اجتماعي مورد نظر زبان شناسان، بلكه به عنوان نهادي كه شالوده جهان بر آن بنا شده، ساحتي فراتر از واژگان و قواعد صرف و نحو را در بر مي گيرد. در اين شيوه انديشيدن، زبان در حكم بستري براي خلقت و خلاقيت به شمار آمده و هستي همچون «كنش كلامي» حضرت حق تعالي قابليت ظهور و بروز يافته است. در اين تعريف از زبان، گوهر زبان با وجود نسبت مي يابد و از راه زبان، انكشاف و گشودگي وجود پديد مي آيد. تخيل كه گوهر خلاقيت به شمار مي آيد، تا زماني كه جنبه مادي نگيرد، روياگونه است كه به اسم «الباطن» تعلق دارد و با تعين خارجي آن به تصاوير هنري تبديل مي شود. درحقيقت، تخيل از گونه هستي است كه با ميانجي گري زبان در بارگاه خيال شيئيت مي يابد. تخيل داراي مرتبه و سلوك خاص خود است و مراتب اين سلوك خيالي، تضمين كننده پيدايش انواع هنرهاست. نوشتار پيش رو، رهيافتي معرفت شناختي به موضوع كلام الهي، آفرينش در بستر زبان، عنصر تخيل و انواع آن و جايگاه آن در خلقت هستي و ارتباط آن با خلاقيت هاي ادبي- هنري دارد.